с, нескл., н.

1. Дзевятнаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «эс». Вялікае С. Каліграфічнае с.

2. Глухі, свісцячы, пярэднеязычны, шчылінны зычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трансля́тар, ‑а, м.

Спец. Прамежкавае ўстройства для ўзмацнення, пераўтварэння і перадачы электрасігналаў сувязі, якія нясуць розную інфармацыю (гук, відарыс і пад.). Аўтаматычны транслятар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ц, нескл., н.

1. Дваццаць пятая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «цэ». Вялікае Ц.

2. Глухі, пярэднеязычны, змычна-шчылінны, свісцячы зычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ч, нескл., н.

1. Дваццаць шостая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «чэ». Малое ч.

2. Глухі, пярэднеязычны, змычна-шчылінны, шыпячы зычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тру-тру ‘гук паляўнічай трубы’ (ваўк., Федар. 4). Гукапераймальнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

samogłoska

ж. лінгв. галосная (літара); галосны (гук);

samogłoska nosowa — насавы галосны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

mellow [ˈmeləʊ] adj.

1. мя́ккі, цёплы (пра колер, гук і да т.п.)

2. infml мя́ккі, спако́йны, спачува́льны, дабраду́шны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

undetectable [ˌʌndɪˈtektəbl] adj. недасту́пны;

This sound is undetectable to the human ear. Гэты гук недаступны для чалавечага вуха.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

consonant

[ˈkɑ:nsənənt]

1.

n. Phon.

а) зы́чны гук

б) лі́тара, яка́я абазнача́е зы́чны гук

2.

adj.

1) зго́дны з чым

2) сугу́чны (то́нам ці гу́кам)

3) Phys. рэзана́нсны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

vowel

[vaʊəl]

1.

n.

гало́сны -ага m. (гук, лі́тара)

2.

adj.

гало́сны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)