Nähnadel

f -, -n (шве́йная) ігла́, іго́лка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

іголкатрыма́льнік, ‑а, м.

Прыстасаванне, у якім замацоўваецца іголка (у 1, 2 знач.). Патэфонны іголкатрымальнік. Хірургічны іголкатрымальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кару́ндавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да карунду. Карундавыя залежы. // Зроблены з карунду. Карундавая іголка для грамафонных пласцінак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Саржа́тка ’тоўстая іголка’ (Сцяшк. Сл.). Гл. шаршатка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

stylus

[ˈstaɪləs]

n.

1) іго́лка для патэфо́на

2) стыло n., indecl.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

needle

[ˈni:dəl]

n.

1) го́лка, іго́лка f.

2)

а) вяза́льны пруто́к

б) вяза́льны кручо́к

3) шпіль -я m.

needle of a compass — стрэ́лка ко́мпаса

4) іго́лка (патэфо́нная, хво́йная, во́жыкава)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

акупункту́ра

(ад лац. acus = іголка + punctura = укол)

метад лячэння іголкаўколваннем; іголкатэрапія.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

needle [ˈni:dl] n.

1. іго́лка (для шыцця, вышывання і да т.п.);

a needle and thread іго́лка з ні́ткай;

the eye of a needle/needle’s eye ву́шка іго́лкі;

thread a needle заця́гваць/прасо́ўваць ні́тку ў іго́лку

2. пруто́к, вяза́льная спі́ца;

knitting needles пруткі́

3. іго́лка для ін’е́кцый;

a hypodermic needle med. шпрыц/іго́лка для падску́рных ін’е́кцый

4. стрэ́лка;

the needle of a compass стрэ́лка ко́мпаса

5. іглі́ца, шыпу́лька;

pine needles іглі́ца хво́і/сасны́

6. infml з’е́длівая заўва́га, шпі́лька, падко́лка

♦

look for a needle in a haystack infml шука́ць іго́лку ў сто́зе се́на

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

spine [spaɪn] n.

1. anat. пазвано́чнік, спінны́ хрыбе́т

2. bot., zool. калю́чка, іго́лка, шып

3. го́рны хрыбе́т

4. карашо́к кні́гі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

про́тар, ‑а, м.

Абл. Востры металічны пруток або іголка са зламаным вушкам для праколвання, прапальвання чаго‑н.; швайка. [Сцяпан] пачаў прачышчаць цыбук прывязаным да капшука драцяным протарам. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)