пласці́на, ‑ы, ж.

Тонкая палоса якога‑н. цвёрдага матэрыялу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бесхрыбе́тны, -ая, -ае (разм.).

1. Які не мае хрыбта, пазваночніка.

2. перан. Які не мае цвёрдага характару, пэўнай лініі паводзін; беспрынцыповы.

|| наз. бесхрыбе́тнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

севазме́на, ‑ы, ж.

Сістэма чаргавання пасяўных культур без цвёрдага севазвароту.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

укруту́ю, прысл.

Крута, да цвёрдага стану (пра спосаб варкі яец).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чэ́стэр, ‑у, м.

Сорт вострага цвёрдага сыру; сыр гэтага сорту.

[Англ. Chester.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

люмінесцэ́нцыя, -і, ж. (спец.).

Свячэнне газу, вадкасці або цвёрдага цела, якое абумоўлена не награваннем цела, а нецеплавым узбуджэннем яго атамаў і малекул.

|| прым. люмінесцэ́нтны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

люмінесцэ́нцыя, ‑і, ж.

Спец. Халоднае свячэнне газу, вадкасці або цвёрдага цела.

[Ад лац. lumen — святло і суфікс escent, які азначае слабае дзеянне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

це́канне, -я, н. (спец.).

Вымаўленне «ц» на месцы этымалагічна мяккага «т» (ціха, плаціць) і на месцы этымалагічна цвёрдага «т» у пазіцыі перад галоснымі пярэдняга рада (хата — хаціна).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́шчалачыцца, ‑чыцца; зак.

Спец. Вылучыцца з цвёрдага рэчыва, масы, растварыўшыся ў вадкасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

параўтварэ́нне, ‑я, н.

Працэс пераходу рэчыва з вадкага ці цвёрдага ставу ў газападобны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)