hypocrite[ˈhɪpəkrɪt]n. крываду́шнік; крываду́шніца; прытво́ршчык; прытво́ршчыца; хан жа́, свято́ша
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
ха́нства, ‑а, н.
1. Званне, тытул хана.
2. Дзяржава, вобласць, якой правіць хан. Казанскае ханства.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
chan
м.хан
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
пабо́ішча, -а, н.
1. Бітва з вялікай колькасцю ахвяр.
Мамаева п. (назва Кулікоўскай бітвы, у якой быў разбіты татарскі хан Мамай).
2. Жорсткая бойка (разм).
Удзельнічаць у вулічным пабоішчы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Khan
[ka:n]
m -s, -e хан
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
багдыха́н
(манг. bogdochan = святы хан)
гіст. тытул кітайскага імператара.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
бе́злічны, ‑ая, ‑ае.
Якому няма ліку, незлічоны. А хан Кайдан, аблюбаваўшы ўзгорак, глядзіць, як іскры безлічных кастроў губляюцца, сатлеўшы паміж зорак, над вострымі вяршынямі шатроў.А. Вольскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
АСПАРУ́Х,
Ісперых, Іспор (? — каля 701), ханпротабалгараў [каля 643 — каля 701], першы хан славянабалг. дзяржавы [681 — каля 701]. У сярэдзіне 7 ст. пад націскам хазараў перайшоў з часткай плямёнаў протабалгараў з Прыазоўя ў Паўд. Бесарабію і на землі ўздоўж правага берага Дуная (належалі Візантыі). Рассяліўшыся ў Дабруджы і прылеглых раёнах, протабалгары Аспаруха падпарадкавалі саюз сямі слав. плямёнаў і стварылі аб’яднаную дзяржаву, вядомую як Першае Балгарскае царства; з 680 Аспарух яе хан (у 681 дзяржава прызнана Візантыяй).
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
БАТЫ́Й,
Бату, Сан-хан Саін-хан (1208—1255), мангольскі хан, военачальнік. Сын Джучы, унук Чынгісхана. Кіраваў улусам Джучы з 1227. У 1236 захапіў Дэшт-і-Кіпчак. У 1237—43 узначаліў паход ва Усх. Еўропу: у 1237—40 заваяваў Паўн.-Усх. і Паўн.-Зах. Русь, у 1241—42 уварваўся ў Польскую Галіцыю, Венгрыю і Далмацыю. Аслаблены барацьбой з рус. княствамі вясной 1242 быў вымушаны адступіць на ўсход. У 1243 у нізоўях Волгі заснаваў феад. дзяржаву Залатая Арда са сталіцай Сарай-Бату (каля Астрахані). Удзельнічаў у перавароце ў Манг. імперыі (1251), калі ўлада перайшла да Мункэ.