і́грэк, ‑а, м.

1. Назва перадапошняй літары (y) лацінскага алфавіта.

2. Невядомая велічыня, якая абазначаецца гэтай літарай (побач з літарамі x, z). // Умоўнае абазначэнне невядомай або знарок не названай асобы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Знак ’умоўнае абазначэнне’. Рус., укр., балг. макед. знак, польск., чэш., славац. znak, славен., серб.-харв. znâk. Ц.-слав., ст.-рус. знакъ. Прасл. zna‑kъ ад кораня zna‑ з суф. ‑kъ (як гук і г. д.). Гл. знаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ікс, ‑а, м.

1. Назва трэцяй ад канца літары (x) лацінскага алфавіта.

2. Невядомая велічыня, якая абазначаецца гэтай літарай (побач з літарамі y, z). // Умоўнае абазначэнне невядомай або знарок не названай асобы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

БЕРАГАВА́Я ЛІ́НІЯ,

лінія перасячэння паверхні мора або возера з паверхняй сушы. З’яўляецца мяжой дадзенага вадаёма. Умоўнае паняцце: узровень вады многіх вадаёмаў непастаянны, рэальная Б.л. няспынна змяняецца, таму за паказчык берагавой лініі прымаюць сярэдняе шматгадовае становішча ўзроўню вадаёма.

т. 3, с. 103

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

probation

[proʊˈbeɪʃən]

n.

1) выпрабава́ньне (кваліфіка́цыі, хара́ктару)

2) час трыва́ньня выпрабава́ньня

3) умо́ўнае звальне́ньне на пару́кі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

parole

[pəˈroʊl]

1.

n.

1) умо́ўнае звальне́ньне з турмы́

2) сло́ва го́нару

2.

v.t.

выпуска́ць умо́ўна (вя́зьня)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Jane Doe [ˌdʒeɪnˈdəʊ] n. AmE Джэйн Доў, умо́ўнае іменава́нне асо́бы жано́чага по́лу, чыё імя́ невядо́мае або́ па тых ці і́ншых прычы́нах не называ́ецца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

probation [prəˈbeɪʃn] n.

1. law умо́ўнае асуджэ́нне;

He was given two years’ probation. Яму далі два гады ўмоўна.

2. выпрабава́нне; стажыро́ўка; выпрабава́льны тэ́рмін

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

абрэвіяту́ра, ‑ы, ж.

1. Складанаскарочанае слова, напрыклад: мясцком, насценгазета, а таксама літарнае скарачэнне некалькіх слоў, напрыклад: БССР, ЦК КПСС, БелСЭ.

2. Умоўнае скарачэнне слоў на пісьме, напрыклад: і г. д. (і гэтак далей), гл. (глядзі) і інш.

[Лац. abbreviatura.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арты́кул, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Невялікі навуковы або публіцыстычны твор у часопісе, газеце, зборніку.

Крытычны а.

2. Самастойны раздзел, параграф у юрыдычным дакуменце, слоўніку і пад.

А. канстытуцыі.

Слоўнікавы а.

3. Раздзел фінансавага плана, каштарыс, які вызначае крыніцу даходаў або мэту расходаў (спец.).

Расходны а.

4. Тып вырабу, умоўнае абазначэнне тавараў (спец.).

А. тканіны.

|| прым. арты́кульны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)