Verbum

адпілава́ць, -лу́ю, -лу́еш, -лу́е; -лу́й; -лава́ны; зак., што.

Адрэзаць пілою.

А. тоўсты сук.

|| незак. адпіло́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

цяльпу́к, цельпука́, мн. цельпукі́, цельпуко́ў, м. (разм.).

1. Кароткі тоўсты кавалак дрэва; калодка.

2. Пра нязграбнага, непаваротлівага чалавека.

грубы́, -а́я, -о́е.

1. Вялікі, тоўсты.

Стол з грубых дошак.

2. Цвёрды, каляны на вобмацак.

Грубая шэрсць.

Грубое палатно.

азы́злы, -ая, -ае.

1. Хваравіта тоўсты, апухлы.

А. твар.

2. Настылы, азяблы.

Азызлая, халодная зямля.

|| наз. азы́зласць, -і, ж.

куль¹, -я́, мн. -і́, -ёў, м.

Тоўсты сноп адборнай саломы, з якой раней рабілі стрэхі.

|| прым. кулявы́, -а́я, -о́е.

Кулявая салома.

толь, -ю, М -і, м.

Насычаны воданепранікальным складам тоўсты кардон, які выкарыстоўваецца як дахавы і ізаляцыйны матэрыял.

|| прым. то́левы, -ая, -ае.

дзябёлы, -ая, -ае (разм.).

1. Дужага целаскладу; поўны.

Д. мужчына.

2. Тоўсты, грубы, шчыльны (пра тканіну).

Дзябёлае сукно.

|| наз. дзябёласць, -і, ж.

прыса́дзісты, -ая, -ае.

1. Маларослы, але моцнага складу.

Прысадзістая постаць.

2. перан. Нізкі, але шырокі, тоўсты.

П. дуб.

|| наз. прыса́дзістасць, -і, ж.