спачыва́льня, ‑і, ж.

Уст. Спальня (звычайна ў палацы, у баярскіх харомах і пад.). Паданне гаворыць, што вёскі тады яшчэ не было, усюды стаяў лес, і Пятру загадзя была пабудавана царская спачывальня. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

старшынство́, ‑а, н.

Першынство перад іншымі па ўзросту або званню, становішчу і пад. [Янак:] — Гэта маміна і татава спальня. А тут мы спалі малыя.. А гэта — для гасцей. Як нікога не было, Стася займала яго, па старшынству. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sypialny

спальны;

pokój sypialny — спальня;

wagon sypialny — спальны вагон

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

alkowa

alkow|a

ж. алькоў, спальня; ніша;

tajemnice ~y — пасцельныя таямніцы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

chamber

[ˈtʃeɪmbər]

1.

n.

1) пако́й -ю (у до́ме), спа́льня, за́ля f. (у пала́цы)

2) пала́та (у парля́мэнце), ме́сца пасе́джаньняў

2.

adj.

ка́мэрная, пакаёвая

chamber music — ка́мэрная му́зыка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

АДРЫ́НА, пуня,

1) старадаўняя гасп. пабудова на Беларусі для захоўвання неабмалочанай збажыны, сена, саломы, с.-г. інвентару. Уваходзіла ў гасп. комплекс сядзібы. Прамавугольны ў плане зрубны, каркасны («замётам у шулы» і з плятня) будынак, накрыты 2-схільнай ці вальмавай страхой на сохах, «дзядках», кроквах. У маёнтках 16—19 ст. будавалі вял. доўгія адрыны, перагароджаныя ўнутры на некалькі адсекаў, кожны з якіх меў самастойны ўваход. Найб. пашырана ў зах. і цэнтр. Беларусі, ва ўсх. раёнах часцей наз. сянніца, пуня.

2) Да 17 ст. спальня ў жылым памяшканні або халодны будынак, у якім жылі летам.

т. 1, с. 136

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

адры́на

1. Будынак для сена (Дзярж.).

2. Халодны пакой (камора), які служыў для спання; спальня (Нас.).

3. Месца, дзе стаяў хлеў для сена (поўдзень БССР). Тое ж адры́нец (Нас.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

ГОГ (Gogh) Вінсент Вілем ван

(30.3.1853, Грот-Зюндэрт, каля г. Брэда, Нідэрланды — 29.7.1890),

галандскі жывапісец, адзін з пачынальнікаў постімпрэсіянізму. З 1869 служыў камісіянерам маст. гандл. фірмы ў Гаазе, Бруселі, Лондане, Парыжы; з 1878 — прапаведнікам. Звярнуўшыся да мастацтва, наведваў АМ у Бруселі (1880—81) і Антверпене (1885—86), прыватную студыю ў Парыжы (1886—88); адначасова вывучаў жывапіс імпрэсіянізму і японскую гравюру. Раннія творы, прасякнутыя спагадай да цяжкага жыцця простых людзей Галандыі, напісаны ў змрочнай, стрыманай гаме («Едакі бульбы», «Сялянка», абедзве 1885). Пазней яго палітра стала больш светлай, з’явіўся характэрны для Гога дынамічны мазок. У 1888 Гог пераехаў у Арль, дзе маляваў партрэты і пранізаныя стрыманым жыццялюбствам пейзажы. Жывапісная сістэма гэтых твораў пабудавана на спалучэннях яркіх колераў, выразным рытме малюнка і смелых, свабодных рашэннях («Начное кафэ», «Чырвоныя вінаграднікі ў Арлі», «Сланечнікі», «Спальня ван Гога ў Арлі», усе 1888; Аўтапартрэт з люлькай, 1888—89). Творчасць двух апошніх гадоў адметная абвостранай экспрэсіяй каляровых спалучэнняў, рэзкімі зменамі настрою ад змрочнага візіянерства («Дарога з кіпарысамі і зоркамі», 1890) да трапяткога пачуцця прасвятлення і прымірэння («Пейзаж у Аверы пасля дажджу», 1890). Напружаная праца ў апошнія гады жыцця суправаджалася прыступамі хваробы, якая прывяла Гога ў шпіталь для псіхічнахворых, дзе ён скончыў самагубствам.

Тв.:

Рус. пер. — Письма. Л.; М., 1966.

Літ.:

Перрюшо А. Жизнь Ван Гога: Пер. с фр. М., 1973;

Дмитриева Н.А. В.Ван Гог: Человек и художник. М., 1982;

Стоун И. Жажда жизни: Повесть о В.Ван Гоге: Пер. с англ. М., 1992.

т. 5, с. 318

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

pokój

I pok|ój {,~oju}

м. пакой;

~ój jadalny — сталовая;

~ój sypialny — спальня;

~ój nauczycielski — настаўніцкі пакой;

wynająć ~ój — наняць (зняць) пакой

II pok|ój {~oju}

м.

1. мір;

zawrzeć ~ój — заключыць мір;

zerwać ~ój — парушыць мір;

2. спакой, супакой;

daj mi ~ój! — не чапай мяне!; дай мне спакой!;

niech odpoczywa w ~oju — хай спачывае ў спакоі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

master

[ˈmæstər]

1.

n.

1)

а) гаспада́р -а́ m., улада́льнік -а m.

б) капіта́н гандлёвага су́дна

the master of the house — гаспада́р дому, галава́ сям’і́

в) гаспада́р рабо́тнікаў, улада́льнік каня́, саба́кі

2) вало́даць чым

He was a perfect master of both languages — Ён даскана́ла вало́даў абе́дзьвюма мо́вамі

to be master of situation — быць гаспадаро́м стано́вішча

to be one’s own master — быць незале́жным, самасто́йным

3) esp. Brit. наста́ўнік -а m.

4) вялікі маста́к (пісьме́ньнік, кампазытар і пад.)

5) an old master — карці́на, скульпту́ра вялікага мастака́

6) ма́йстра -ы, ма́йстар -ра m.

7) магі́стар -тра m. (акадэмі́чная ступе́нь у Кана́дзе, Англіі, ЗША)

8) спада́рыч (ве́тлівае тытулава́ньне хлапца́, юнака́)

2.

adj.

1) гало́ўны

a master bedroom — гало́ўная спа́льня

2) высо́какваліфікава́ны

a master printer — высо́какваліфікава́ны друка́р

3.

v.t.

1) адо́льваць, асі́льваць, апано́ўваць, перамага́ць; падпарадко́ўваць сабе́; спраўля́цца

to master one’s anger — апанава́ць сваю́ злосьць

2) авало́дваць, трыва́ла засво́йваць

to master the English language — авало́даць анге́льскай мо́вай

3) кірава́ць кім

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)