spaczony

1. скрыўлены;

2. скажоны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

сказі́ць, скажу́, сказі́ш, сказі́ць; сказі́м, сказіце́, сказя́ць; скажо́ны; зак., што.

1. Перайначыць, падаць у няправільным, памылковым выглядзе.

С. думку.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Моцна змяніць (твар, знешні выгляд — ад болю, гора і пад.).

Боль сказіў твар.

|| незак. скажа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. скажэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

wynaturzony

выраджаны; які вырадзіўся; скажоны; ненармальны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пакры́ўлены

1. (сагнуты) verbógen, verkrümmt, gekrümmt;

2. (скажоны) verzógen, verzérrt; verwáchsen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

скры́ўлены

1. (сагнуты) verbórgen, gekrümmt, verkrümmt;

2. (скажоны) verzógen, verzérrt; verwáchsen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

перакры́ўлены

1. (пагнуты) verbógen, verkrümmt, gekrümmt;

2. (скажоны) entstéllt, verzérrt, verkníffen, verzógen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

превра́тный

1. (изменчивый) уст. зме́нлівы; (непостоянный) няста́лы;

2. (искажённый) скажо́ны; (неправильный) няпра́вільны; (ошибочный) памылко́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

искове́рканный

1. сапсава́ны; злама́ны; зняве́чаны, скале́чаны;

2. сапсава́ны, скале́чаны, зняве́чаны;

3. перакру́чаны; скажо́ны; см. искове́ркать;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шапяля́вы, ‑ая, ‑ае.

Які вымаўляе мяккія с, з з шыпячым адценнем. Шапялявае дзіця. □ Прыбіўся нейкі матчын сваяк з Хвоенкі, барадаты, шапялявы. Мележ. // Няправільны, скажоны ў вымаўленні мяккіх с, з. Шапялявае вымаўленне. □ Бабка Кацярына спыніла працу і, разглядаючы .. [піянераў] з-пад далоні, адказала ціхім шапялявым голасам. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэнатура́т

(н.-лац. denaturatus = скажоны)

спірт, прызначаны для тэхнічных мэт, змяшчае атрутныя або непрыемныя на смак рэчывы, якія робяць яго непрыгодным для піцця.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)