Verbum

шэры́ф², -а, мн. -ы, -аў, м.

У мусульман: ганаровае званне асобы, якая нібыта вядзе сваё паходжанне ад Магамета.

анані́м, -а, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Аўтар, які ўтойвае сваё прозвішча, а таксама літаратурны твор без указання прозвішча аўтара.

кулі́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Невялікая балотная птушка з доўгімі нагамі і доўгай дзюбай.

Кожны к. сваё балота хваліць (прыказка).

зні́шчыцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -чыцца; зак.

Спыніць сваё існаванне, ліквідавацца, знікнуць.

|| незак. знішча́цца, -а́ецца.

|| наз. знішчэ́нне, -я, н.

вы́пакутаваць, -тую, -туеш, -туе; -туй; -таваны; зак.

1. Перанесці многа пакут.

Колькі прыйшлося в.

2. што. Дамагчыся пакутамі.

В. сваё шчасце.

улада́рства, -а, н.

1. Вярхоўная ўлада, панаванне.

2. Нерухомая маёмасць, якой валодаюць як уласнасцю; уладанне (у 2 знач.).

Аб’ехаць сваё ў.

ліня́лы, -ая, -ае.

1. Які страціў першапачатковую афарбоўку; выцвілы.

2. Які скінуў, змяніў сваё верхняе покрыва; вылінялы (пра жывёл і птушак).

расфармірава́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ру́ецца; зак.

Спыніць сваё існаванне ў якасці арганізаванай адзінкі.

Гарнізон расфарміраваўся.

|| незак. расфарміро́ўвацца, -аецца.