spongy [ˈspʌndʒi] adj. губкава́ты, по́рысты, сітава́ты, наздрава́ты;

spongy dough пы́шнае це́ста;

spongy ice ры́хлы лёд;

spongy paper по́рыстая папе́ра

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ры́сьліць ’рыхліць’ (навагр., З нар. сл.). Дыялектная форма слова ры́хліць, Гл. ры́хлы. Няпэўна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пухле́ц ’попельна-шэрая глеба; пясчаная ці падзолістая глеба з неперагніўшымі часткамі расліннасці’ (Хрэст. дыял.; полац., Нар. лекс.). Ад пухлырыхлы, порысты’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wbbelig

a

1) мя́ккі, ры́хлы, дру́злы

2) хі́сткі, дрыго́ткі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

skruszały

1. вялы, мяккі (пра мяса);

2. рыхлы, рассыпчаты (пра скалу)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Со́ўкі ‘няцвёрды (аб зімняй дарозе)’ (Нас.), ‘рыхлы (пра снег)’ (Юрч.), со́ўкая дарога ‘занесеная снегам’ (Мат. Маг.). Рус. со́вкий ‘мітуслівы, неразважлівы (чалавек)’. Да соваць; аб рус. слове гл. Варбат, Этимология–1983, 38.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пу́льхлы ’мяккі, пушысты’ (Нас., Бяльк.), часцей пу́льхны ’пухкі, рыхлы’ (ТСБМ, Гарэц., Сл. ПЗБ). Запазычана з польск. pulchny ’тс’ < puchlny, першапачаткова пра хлеб, цеста ад puchły ’пышны, надуты’ (Банькоўскі, 2, 963, 965), гл. пухнуць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пу́жлісрыхлы качан капусты’; перан. ’ганарлівец’ (воран., Сл. ПЗБ). Паводле Грынавяцкене і інш. (LKK, 16, 187), з літ. pūžlys ’малога росту, таўсцяк, хілае дзіця’, параўн. прыметнік літ. дыял. pužas ’круглы; пукаты; малы, але тоўсты’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

lcker

a

1) ры́хлы, хі́сткі, сла́бы

2) легкаду́мны

3) тэх. расхіста́ны, расшата́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дру́злы, ‑ая, ‑ае.

1. Гнілы, трухлявы, рассыпчаты. Друзлы грыб. □ Ступіўшы на прагаліну,.. дзе друзлы камень асыпаецца крохкай жарствой, [мядзведзь] спыняе крок. Лынькоў. І крыгі яшчэ ішлі. Ужо апошнія — друзлыя, іржавыя. Ракітны.

2. Вялы, рыхлы, азызлы. Друзлае цела. // З рыхлым, азызлым целам. Ураднік — друзлы, з абвіслымі шчокамі, з слязлівымі вачамі ды з нейкай павольнасцю ў руках. Каваль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)