rozpocząć

зак. распачаць; пачаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

шляхту́н, ‑а, м.

Разм. пагард. Шляхціц. Не паспеў Абрам распачаць гутарку з Сцяпанам, як у майстэрню з разбегу ўляцеў нейкі шляхтун, год за трыццаць. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

база́р, -у, мн. -ы, -аў, м.

Месца для гандлю, а таксама гандаль прадуктамі і іншымі таварамі шырокага ўжытку на такім месцы.

Кніжны б.

Апусцеў б.

Адкрыць б. (перан.: распачаць крык, шум; разм.).

◊

Птушыны базар — месца на марскім узбярэжжы, дзе гняздзяцца птушкі.

|| прым. база́рны, -ая, -ае.

Б. дзень.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

распалі́ць, -палю́, -па́ліш, -па́ліць; -па́лены; зак.

1. што. Прымусіць гарэць.

Р. вогнішча.

2. што. Моцна нагрэць агнём дачырвана.

Р. жалеза.

3. перан., каго-што. Выклікаць узбуджэнне.

Р. гнеў.

4. перан. Развязаць, распачаць (барацьбу, вайну).

Р. пажар вайны.

|| незак. распа́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. распа́льванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

advance​1 [ədˈvɑ:ns] n.

1. прагрэ́с, узды́м

2. ава́нс;

in advance за́гадзя

3. pl. advances спро́бы пазнаёміцца/распача́ць знаёмства

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ánstiften

vt

1) (zu D) падбухто́рваць (да чаго-н.)

2) нарабі́ць, учыні́ць, распача́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

przedsięwziąć

зак. пачаць, распачаць;

przedsięwziąć kroki — зрабіць захады

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

распача́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад распачаць.

2. у знач. прым. Якім ужо карысталіся, не новы, не цэлы. [Мядзведзь] знайшоў .. распачатую бутэльку мёду .. і палічыў, што за такую работу мае на яе права. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wszcząć

зак. пачаць, распачаць;

wszcząć alarm — узняць трывогу;

wszcząć postępowanie sądowe юр. распачаць [судовы] працэс;

wszcząć dochodzenie юр. пачаць дазнанне;

wszcząć pertraktacje — пачаць перамовы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Кару́за ’асоба, што без прычыны чапляецца, каб распачаць зваду’ (КЭС, лаг.), ’задзіра’ (Бяльк.), ’задзірысты, неадчэпны чалавек’ (Янк. 1, Янк. Мат.), ’задзіра, забіяка’ (Янк. Мат.). Ад каруза паходзіць карузлы (гл.), шэраг значэнняў якога, як і значэнні рускіх паралелей (параўн. рус. скорузлик ’заморак, замораная жывёла, чалавек’), даюць магчымасць параўнаць яго са славен. koruze ’кляча, дрэнны, благі конь’ (Куркіна, Этимология, 1970, 95). Але паходжанне суфікса ‑uza застаецца праблематычным. Значэнне ’задзіра’ ў лексеме каруза, такім чынам, спалучаецца са значэннем ’нярослы, чахлы, заняпалы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)