Verbum

вярхо́ўе, -я, мн. -і, -яў, н.

Верхняе цячэнне ракі і мясцовасць, якая прылягае да яе.

У вярхоўях Бярэзіны.

перака́т², -у, М -ка́це, мн. -ы, -аў, м.

Мелкаводны ўчастак рэчышча ракі.

Рачныя перакаты.

|| прым. перака́тны, -ая, -ае.

мелкаво́ддзе, -я, н.

1. Нізкі ўзровень вады ў рацэ, возеры і пад.

2. Участак ракі, возера з невялікай глыбінёй.

дрыгавічы́, -о́ў (гіст.).

Племянное ўсходнеславянскае аб’яднанне 6—12 стст., якое займала тэрыторыю ў басейне ракі Прыпяць і цэнтр Беларусі.

абта́лы, -ая, -ае.

Які абтаў, вызваліўся ад лёду, снегу (зверху, па краях) у выніку яго раставання.

А. бераг ракі.

сплаўля́цца², 1 і 2 ас. не ўжыв., -я́ецца; незак.

Перамяшчацца, адпраўляцца па цячэнні ракі.

Па рэчцы сплаўляецца вясной лес.

павыло́ўліваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., каго-што.

Вылавіць усіх, многіх або ўсё, многае.

П. рыбу.

П. бярвенне з ракі.

перамёт, -а, М -мёце, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Рыбалоўная сетка з кручкамі, якая нацягваецца на калкі ўпоперак цячэння ракі.