Spítzensportler

m -s, - першакла́сны спартсме́н, найле́пшы спартсме́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

pa.

= італ. prima – вышэйшай якасці; першакласны, першага гатунку

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

tip-top [ˌtɪpˈtɒp] adj. infml першакла́сны, надзвыча́йны, выда́тны;

I feel tip-top. Я ў выдатнай форме.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

...класны, ‑ая, ‑ае.

Другая састаўная частка складаных слоў, што далучаецца да лічэбніка і абазначае: а) які мае столькі класаў, колькі паказана ў першай частцы, напрыклад: васьмікласны, чатырохкласны; б) які мае такі клас, разрад, які паказаны ў першай частцы, напрыклад: першакласны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

first-class​2 [ˌfɜ:stˈklɑ:s] adj. першакла́сны, высакая́касны;

first-class tickets біле́ты пе́ршага кла́са;

first-class work першакла́сная/выда́тная пра́ца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кла́сіка

(лац. classicus = першакласны)

творы літаратуры і мастацтва, якія маюць сусветнае прызнанне, вякамі зберагаюць сваё значэнне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

абы-хто́, абы-каго, займ. няпэўны.

1. Хто‑н., любы, хто папала, кожны. Быць блазнам, весяліць абы-каго, Якая невясёлая задача! Лойка.

2. (з адмоўем). Пра асобу, якая чым‑н. вылучаецца сярод іншых. [Старшыня калгаса:] — А вы думаеце, ён [Антось] сам абы-хто? Першакласны музыка і цясляр першай рукі. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ігро́к м Spíeler m -s, -;

спарт першакла́сны ігро́к Spítzenspieler m;

запасны́ ігро́к Ersátzmann m -(e)s, -männer; гл гулец

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гуле́ц м Spíeler m -s, -;

гуле́ц збо́рнай краі́ны Nationálspieler m;

запасны́ гуле́ц Ersátzmann m -(e)s, -männer;

першакла́сны гуле́ц Spítzenspieler m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ляту́н, летуна, м.

Разм.

1. Той, хто лятае. Як і ўсе курыныя, глушэц — лятун далёка не першакласны. В. Вольскі. // Пра таго, хто здольны хутка перамяшчацца, імчацца, скакаць і пад. Гэта не конь, а лятун.

2. перан. Зневаж. Той, хто часта мяняе месца працы з-за асабістай выгады. — Толькі ведай: летуноў я не люблю. І на машыну пакуль што разлічваць табе цяжка. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)