паліва́ць гл паліць II

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

замура́вить​I сов. (глиняную посуду) палі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

дапалі́ць, ‑палю, ‑паліш, ‑паліць; зак.

1. Скончыць паліць у чым‑н., выпаліць. Дапаліць у печы.

2. што. Скончыць паліць што‑н., спаліць поўнасцю. Дапаліць дровы. □ Град пабіў усё на полі, сонца рэшткі дапаліла. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

те́плить несов., уст. (жечь свечу, лампаду) палі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

апа́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто паліць печы ў службовым памяшканні або працуе ў кацельнай.

|| ж. апа́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. апа́льшчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

zrosić

зак. акрапіць; паліць;

zrosić łzami — паліць слязьмі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пяку́чы, -ая, -ае.

1. Здольны спальваць, паліць, які выклікае адчуванне апёку.

Пякучыя прамяні сонца.

П. боль.

2. перан. Які востра перажываецца, пакутлівы.

Пякучае гора.

|| наз. пяку́часць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

поли́ть сов., в разн. знач. палі́ць, мног. папаліва́ць; (долго, неоднократно) разг. папалі́ць;

поли́ть цветы́ палі́ць кве́ткі;

поли́л дождь палі́ў дождж;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

надпалі́ць, ‑палю, ‑паліш, ‑паліць; зак., што.

Абпаліць нейкую частку чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пали́ть​I несов.

1. (обжигать тушу, ворс и т. п.) смалі́ць;

пали́ть гуся́ смалі́ць гусака́;

2. (жечь, сжигать) разг. палі́ць;

со́лнце пали́т со́нца па́ліць;

3. перен. палі́ць, пячы́;

пали́ла жа́лость пёк жаль.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)