палі́ты поли́тый; см. палі́ць II 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

папалі́ць, -палю́, -па́ліш, -па́ліць; -па́лены; зак., што.

Спаліць усё або многае.

Хаты папалілі фашысцкія карнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пали́ть​II несов. (стрелять) палі́ць; смалі́ць;

пали́ть из пу́шек палі́ць з гарма́т.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паліва́ць гл. паліць II

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

замура́вить​I сов. (глиняную посуду) палі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дапалі́ць, ‑палю, ‑паліш, ‑паліць; зак.

1. Скончыць паліць у чым‑н., выпаліць. Дапаліць у печы.

2. што. Скончыць паліць што‑н., спаліць поўнасцю. Дапаліць дровы. □ Град пабіў усё на полі, сонца рэшткі дапаліла. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

те́плить несов., уст. (жечь свечу, лампаду) палі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апа́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто паліць печы ў службовым памяшканні або працуе ў кацельнай.

|| ж. апа́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. апа́льшчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

zrosić

зак. акрапіць; паліць;

zrosić łzami — паліць слязьмі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пяку́чы, -ая, -ае.

1. Здольны спальваць, паліць, які выклікае адчуванне апёку.

Пякучыя прамяні сонца.

П. боль.

2. перан. Які востра перажываецца, пакутлівы.

Пякучае гора.

|| наз. пяку́часць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)