◎ Немарэ́ч ’непраходныя месцы, нетры’ (Гарэц.), немарэча ’гушчар лесу’ (Сцяшк. Сл.). Гл. немярэча ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

matecznik

м.

1. лясныя нетры;

2. матачнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ло́на, -а, н.

1. Улонне.

2. уст. Грудзі ці чэрава жанчыны як сімвал мацярынства.

Мацярынскае л.

3. перан., чаго. Нетры зямлі, вады.

4. перан. Тое, што з’яўляецца прытулкам, прыстанішчам для каго-, чаго-н.

◊

У лона чаго, у знач. прыназ. з Р (кніжн.) — у сферу якой-н. дзейнасці.

У лона царквы.

|| прым. ло́нны, -ая, -ае (да 1 знач.; спец.).

Лоннае зрашчэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ветрабо́й, ‑ю, м., зб.

Сухое галлё, ламачча, збітае з дрэў ветрам. Парк зноў зрабіўся густы, — не парк, а нейкія нетры з лаўжамі і ветрабоем, з рэдкімі глухімі сцяжынкамі. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Зана́дра ’каўнер, выраз у кашулі’ (Нас.). Са ст.-польск. zanadra (суч. zanadrze) ’пазуха’, дзе (як і ў славац. zaňadrie ’тс’) з za + nadr‑. Гл. нетры.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

entrails

[ˈentreɪlz]

n., pl.

1) Anat.

а) вантро́бы pl. only.

б) кі́шкі

2) не́тры pl. only (зямлі́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wnętrze

wnętrz|e

н.

1. унутранасць; сярэдзіна;

2. нетры;

~e ziemi — зямныя нетры;

3. інтэр(ер;

dekoracja wnętrze — аздабленне (афармленне) інтэр’ера

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

нырцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; незак.

Разм. Тое, што і ныраць. Хлопцы ўлетку нырцавалі, выхваляючыся адзін перад адным, хто больш прабудзе пад вадою. Сабаленка. Цемра ў нетры нор нырцуе, Навагодні дзень ідзе. А. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ostęp, ~u

м. (часцей мн.~у) — лясныя нетры, лясная глуш

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

спаконве́чны, ‑ая, ‑ае.

Які існуе спакон вякоў, спрадвечны; пастаянны. І гудок пралятаў над, глухім гарадком І ляцеў за раку ў спаконвечныя нетры. Зарыцкі. Вобраз вячэрняй зоркі — гэта ж і ёсць спаконвечны вобраз беларускай народнай песні. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)