Verbum

тыту́нь, -ю́ і тыту́н, -у́, м.

1. Травяністая расліна сямейства паслёнавых, лісце якой утрымлівае нікацін.

2. Высушанае і дробна нарэзанае або расцёртае лісце гэтай расліны, якое ўжываецца для курэння.

|| ласк. тытуне́ц, -нцу́, м. (да 2 знач.).

|| прым. тытунёвы, -ая, -ае.

паапада́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; зак.

Апасці — пра ўсё, многае.

Лісце паападала з дрэў.

учарне́лы, -ая, -ае.

1. Які зблажэў, змарнеў; счарнелы.

У. чалавек.

У. твар.

2. Пачарнелы (разм.).

Учарнелае лісце.

перапрэ́лы, -ая, -ае.

1. Сапрэлы поўнасцю.

Перапрэлае лісце.

2. Сапсаваны ад прэння.

Перапрэлая скура.

|| наз. перапрэ́ласць, -і, ж.

сельдэрэ́й, -ю, м.

Агародная расліна сямейства парасонавых, лісце і карэнне якой выкарыстоўваюцца як прыправа.

|| прым. сельдэрэ́евы, -ая, -ае.

жу́хлы, -ая, -ае.

Такі, што страціў свежасць; няяркі, пацямнелы (пра фарбы, траву, лісце і пад.).

|| наз. жу́хласць, -і, ж.

абве́яць, -ве́ю, -ве́еш, -ве́е; -ве́яў; -ве́й; -ве́яны; зак., каго-што.

1. Абадзьмуць паветранай плынню.

Ветрык абвеяў калоссе.

2. Абарваць, абтрэсці (пра лісце, пялёсткі і пад.).

Моцны вецер абвеяў сухое лісце.

3. Абсыпаць чым-н.

Падарожнага абвеяла (безас.) снегам.

|| незак. абвява́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і абве́йваць, -аю, -аеш, -ае.

лебяда́, -ы́, ДМ -дзе́, ж.

Пустазелле, лісце якога звычайна пакрыта мучністым налётам.

|| прым. лебядо́вы, -ая, -ае.

Сямейства лебядовых (наз.).