lipa

ж.

1. бат. ліпа;

2. перан. разм. ліпа; фальшыўка;

wszystko to lipa! — усё гэта ліпа!

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Línde

f -, -n лі́па

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

кро́ністы, ‑ая, ‑ае.

З вялікай кронай. Кроністая ліпа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лі́пка, ‑і, ДМ ‑пцы; Р мн. ‑пак; ж.

Памянш.-ласк. да ліпа ​1; маладая ліпа. [Месяц] стуліўся за кучаравую пахучую ліпку. Крапіва.

•••

Абадраць (абдзерці, абабраць, аблупіць) як ліпку гл. абадраць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

líndgrün

a зялёны як лі́па

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

каро́ністы, ‑ая, ‑ае.

Які мае вялікую карону (у 3 знач.); галінасты. Кароністая ліпа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ралава́ты, ‑ая, ‑ае.

З раламі. Ля самага паркана расла раскідзістая ралаватая ліпа з бусліным гняздом. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анагра́ма, ‑ы, ж.

Перастаноўка літар у слове, пры якой атрымліваецца новае слова, напрыклад: нос — сон, ліпа — піла.

[Грэч. anagramma.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бучны́, ‑ая, ‑ое.

Які мае буйную сакавітую зеляніну (пра расліны). Да вайны ў нашым гародчыку кучаравілася маладая, вельмі бучная ліпа. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лі́пішча Месца, дзе расла ліпа (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)