healer [ˈhi:lə] n.

1. ле́кар; знаха́р; знаха́рка

2. гаю́чы, ле́кавы сро́дак; сро́дак для палягчэ́ння склада́най сітуа́цыі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

practitioner

[prækˈtɪʃənər]

n.

практыку́ючы ле́кар або́ юры́ст

a general practitioner — ле́кар з агу́льнай пра́ктыкай

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ко́жник мед., разг. скурані́к, -ка́ м.; ура́ч (ле́кар, до́ктар) па ску́рных хваро́бах.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

doctor [ˈdɒktə] n.

1. до́ктар, ура́ч, ле́кар

2. до́ктар (вучоная ступень);

a Doctor of Philosophy до́ктар філасо́фіі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Therapéut

m -en, -en тэрапе́ўт, пастая́нны ле́кар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Arzt

m -es, Ärzte до́ктар, ле́кар, ура́ч

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

eskulap

м. жарт. эскулап; лекар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

чараўні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. У казках і павер’ях: той, хто валодае чарамі; вядзьмар.

Злы ч. ператварае чалавека ў жабу.

2. Знахар, лекар.

3. перан. Чалавек, здольны захапіць чым-н., зачараваць.

Ч. слова.

Ч. беларускай паэзіі.

|| ж. чараўні́ца, -ы, ДМ -ні́цы, мн. -ы, -ні́ц.

|| прым. чараўні́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кастапра́ў, ‑права, м.

Даўней — лекар, які ўмеў ставіць на месца вывіхнутыя косці або правільна састаўляць пераламаныя. Вопытны хірург і да таго ж умелы кастапраў, доктар агледзеў, абмацаў гэту старую худую нагу. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

physician

[fɪˈzɪʃən]

n.

ле́кар, до́ктар -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)