усе́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад усячы, усекчы.

2. у знач. прым. Спец. Такі, верхняя частка якога адсечана плоскасцю, паралельная да асновы. Усечаны конус.

3. у знач. прым. У граматыцы і літаратуразнаўстве — з усячэннем (у 2 знач.). Усечаная абрэвіятура. Усечаны верш. Усечаны дактыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Е́рша ’нерат без унутранай гарлавой адтуліны, нібы доўгі конус’ (Дэмб.), ершоўка ’такі ж нерат меншага памеру для лоўлі яршоў’ (Дэмб.). Рус. ёрша, ершовка ’тс’. Кантамінацыя верша (гл.) і ёрш (гл.)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

cone

[koʊn]

1.

n.

1) ко́нус -а m.

2) Bot. шы́шка f.

2.

v.

надава́ць фо́рму ко́нуса

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вэ́ршка ’рыбалоўная снасць’ (Бес.). Фанетычна — гэта палеская форма, марфалагічна — памяншальнае ўтварэнне да слав. vьrša (гл. ве́рша). Але вэ́ршка — не памяншальная форма, а ўтварэнне з самастойнай семантыкай. Параўн. укр. ве́ршка ’рыбалоўная прылада — кошык з пруцца лазы’, а верша ’плецены з пруцца конус’ (гл. Грынч.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мі́та ’капец бульбы’ (петрык., Выг. дыс.; мазыр., З нар. сл.). Праз польск. (паморск., варм.-мазурск.), каш. mita ’тс’, якія з н.-ням., с.-гал. mite (ням. Miete) < лац. mēta foeni ’стог, сцірта’ < mēta ’конус, піраміда’ (Басара, Terminol., 2, 60; Васэрцыер, 152). Гл. таксама мета.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

А́СА,

дзеючы вулкан у Японіі, у цэнтр. частцы в-ва Кюсю. Выш. 1592 м. Пакаты лававы конус зрэзаны радыяльнымі трэшчынамі; складзены пераважна з андэзітаў. Тэрмальныя крыніцы. Нац. парк Аса (пл. 73 тыс. га, засн. Ў 1934).

т. 2, с. 16

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

hoof

[hu:f]

n, pl. hoofs or hooves

1) капы́т -а́ m.

2) капы́тная жывёліна

3) чалаве́чая ступня́ (жартаўлі́ва)

4) Geom. ко́нус -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ungula

[ˈʌngjələ]

n., pl. -lae

1) капы́т -а́ m.

2) кі́пець, но́гаць -ця m.; капцю́р, кіпцю́р -а́ m.

3) Geom. зрэ́заны ко́нус або́ цылі́ндр

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кануля́рыі

(ад гр. konus = конус + laros = прыемны)

клас вымерлых кішачнаполасцевых жывёл тыпу кнідарый з ракавінай у выглядзе чатырохграннай піраміды, рэшткі якіх трапляюцца ў адкладах палеазою.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

канадо́нты

(н.-лац. conodonti, ад гр. konos = конус + odus, odontos = зуб)

рэшткі вымерлых жывёл у выглядзе дробных зубападобных утварэнняў з фосфарна-кіслага кальцыю, якія сустракаюцца ў адкладах палеазою.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)