асеі́н, ‑у, м.

Арганічнае рэчыва касцей і храсткоў.

[Ад лац. os (ossis) — косць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бескасцёвы, ‑ая, ‑ае.

Які не мае касцей, касцяка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маларухо́мы, ‑ая, ‑ае.

Недастаткова рухомы. Маларухомае сучляненне касцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

knóchenlos

a без касце́й, бескасцёвы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

сучляне́нне, -я, н.

1. гл. сучляніць.

2. Від, спосаб змацавання асобных частак дэталей, секцый чаго-н., касцей, храсткоў і інш., а таксама месца такога змацавання.

Шарнірнае с.

С. запясця.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

астэало́гія, ‑і, ж.

Раздзел анатоміі, які вывучае форму і структуру касцей.

[Ад грэч. osteon — косць і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіндэсмало́гія, ‑і, ж.

Спец. Аддзел анатоміі, які вывучае сучляненні касцей шкілета.

[Ад грэч. sýndesmos — звязка і lógos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

klátschnass

a разм. прамо́клы да касце́й [да ні́ткі]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

прамянёвы, -ая, -ае.

1. гл. прамень.

2. Які разыходзіцца з адной кропкі ў выглядзе праменяў.

Прамянёвая сіметрыя.

○

Прамянёвая косць (спец.) — адна з касцей прадплечча.

Прамянёвая хвароба — хвароба, якая выклікаецца радыеактыўнымі рэчывамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жэле́, нескл., н.

1. Салодкая студзяністая страва, прыгатаваная з жэлаціну, фруктовых і ягадных сокаў, малака і пад.

2. Студзяністая маса, якая атрымліваецца пры працяглай варцы мяса, рыбы, касцей.

|| прым. жэле́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)