растармажэ́нне, ‑я, н.

Спец. Знікненне ў кары вялікіх паўшар’яў галаўнога мозга ўнутранага тармажэння пры дзеянні якога‑н. новага, пабочнага раздражняльніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Wéggang

m -(e)s адыхо́д; знікне́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

стра́та, -ы, ДМ стра́це, мн. -ы, страт, ж.

1. Згуба чаго-н., знікненне каго-, чаго-н.

С. здароўя.

С. крыві.

Смерць народнага пісьменніка — вялікая с.

2. Тое, што страчана; прапажа.

Знайсці сваю страту.

3. звычайна мн. Безгаспадарчыя выдаткі.

Сабраць ураджай без страт.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Нізва́ння ’ніколькі’ (Касп.), ні званьня ’зусім нічога, нічуць’ (Шат.). Скарочанае з выразу ні звання не засталося (пра абсалютнае знікненне), дзе званне ’назва, найменне’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

unaccounted for [ˌʌnəˈkaʊntɪdˌfɔ:] adj.

1. няўлі́чаны

2. няя́сны, нявы́тлумачаны;

His disappearance is unaccounted for. Яго знікненне незразумелае.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

extinction [ɪkˈstɪŋkʃn] n.

1. выміра́нне, знікне́нне

2. затуха́нне;

on the verge/edge/brink of extinction на мяжы́ знікне́ння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Рэмі́сія ’часовае паслабленне або знікненне праяваў хваробы’ (ТСБМ). Ст.-бел. ремисия (ремисыя) ’адтэрміноўка рашэння справы на судзе’ < ст.-польск. remisyja ’тс’ < лац. rĕmissio ’перапынак; адмена’ (Булыка, Лекс. запазыч., 51).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

франто́ліз

(ад фронт + гр. lysis = распад)

размыванне атмасфернага фронту і яго паступовае знікненне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Fórtkommen

n -s

1) прапа́жа; знікне́нне

2) сро́дкі існава́ння

3) по́спех

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ілюзіяні́зм, ‑у, м.

1. Антынавуковы суб’ектыўна-ідэалістычны светапогляд, згодна якому матэрыяльны свет з’яўляецца ілюзіяй.

2. Від цыркавога і эстраднага мастацтва, заснаваны на ўменні артыста пры дапамозе спецыяльнай апаратуры ствараць уражанне «цудаў» (знікненне або з’яўленне прадметаў, людзей і пад.).

[Ад фр. illusionner — уводзіць у зман.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)