Verbum

цалі́к, -у́, м.

Няходжаная, няезджаная прастора, звычайна снежная.

Дарогі не было, ехалі па цаліку.

расста́йны, -ая, -ае.

У паэзіі: які мае адносіны да расстання, звязаны з раставаннем.

Расстайныя дарогі.

наўсця́ж, прысл. і прыназ. (разм.).

1. прысл. Ва ўсю даўжыню чаго-н.

Н. кладуцца пракосы.

2. прысл. Ва ўсіх напрамках, навокал.

Н. праляглі дарогі.

3. прыназ. з Р. Ужыв. пры ўказанні на прадмет, уздоўж якога што-н. размяшчаецца, рухаецца.

Ісці н. дарогі.

закругле́нне, -я, н.

1. гл. закругліць.

2. мн. -і, -яў. Закругленая частка чаго-н.

На закругленні дарогі.

бе́здараж, -ы, ж.

1. Адсутнасць або недахоп добраўпарадкаваных дарог.

2. Час, калі дарогі становяцца непраходнымі.

Вясенняя б.

або́чына, -ы, мн. -ы, -чын, ж.

Бакавая частка дарогі, ускраіна чаго-н. і пад.

З’ехаць на абочыну.

прыса́ды, -са́д.

Дрэвы, пасаджаныя вакол, каля чаго-н. (дарогі, вуліцы, будынка і пад.).

Шлях абрамлялі бярозавыя п.

паўдаро́гі, на паўдаро́зе, ж.

Палавіна дарогі, шляху.

Праехаць п.

Спыніцца на паўдарозе (таксама перан.: не закончыўшы пачатай справы).

ля¹, прыназ. з Р.

Тое, што і каля (у 1 і 2 знач.).

Л. дарогі стаяў збуцвелы крыж.