мудурава́ць

‘трымаць каго-небудзь у дысцыпліне; вучыць паводзіць сябе прыстойна’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. мудуру́ю мудуру́ем
2-я ас. мудуру́еш мудуру́еце
3-я ас. мудуру́е мудуру́юць
Прошлы час
м. мудурава́ў мудурава́лі
ж. мудурава́ла
н. мудурава́ла
Загадны лад
2-я ас. мудуру́й мудуру́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час мудуру́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

развучы́ць, -вучу́, -ву́чыш, -ву́чыць; -ву́чаны; зак., што.

Вывучыць з мэтай выканання, паўтарэння.

Р. песню.

Р. ролю.

|| незак. разву́чваць, -аю, -аеш, -ае; наз. разву́чванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наста́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто выкладае ў школе, а таксама наогул асоба, якая вучыць чаму-н.

Н. мовы і літаратуры.

2. Той, хто наогул з’яўляецца натхняльнікам, хто кіруе, вучыць чаму-н.

Духоўныя настаўнікі.

3. Той, хто дапамагае каму-н. асвоіць спецыяльнасць на прадпрыемстве, прывівае працоўныя навыкі.

|| ж. наста́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. наста́ўніцкі, -ая, -ае (да 1 знач.).

Н. калектыў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гра́мата, -ы, ДМ -маце, мн. -ы, -мат, ж.

1. Уменне чытаць і пісаць.

Вучыць грамаце.

2. Афіцыйны дакумент.

Даверчая г.

Ахоўная г.

◊

Кітайская грамата (разм.) — пра што-н. незразумелае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

берэ́йтар, ‑а, м.

Чалавек, які аб’язджае коней і вучыць верхавой яздзе.

[Ням. Bereiter.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

drill​4 [drɪl] v.

1. трэнірава́ць; трэнірава́цца; практыкава́цца

2. mil. вучы́ць стро́ю

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

павучы́ць, ‑вучу, ‑вучыш, ‑вучыць; зак., каго-што.

1. Вучыць самому некаторы час. Навучыць урокі. Навучыць верш.

2. Вучыць каго‑н. некаторы час. Навучыць дзяцей замежнай мове. □ Язэпа трохі дзед навучыць, І памуштруе і памучыць. Колас.

3. Разм. Вывучыць, павывучваць усіх, многіх. [Унук:] — З сынамі [дзеду] не пашанцавала. Было чатыры, а няма ніводнага. Самы малодшы, студэнт, прапаў без вестак. Усіх дзед павучыў... Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надоу́мливать несов. наво́дзіць на ду́мку, наво́дзіць на ро́зум; ра́іць; навуча́ць, вучы́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

educate

[ˈedʒəkeɪt]

v.t.

1)

а) вучы́ць, адуко́ўваць

б) вучы́ць, навуча́ць (фа́ху, уме́льства)

2) пасыла́ць у шко́лу, дава́ць асьве́ту, выхава́ньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

завучы́ць, ‑вучу, ‑вучыш, ‑вучыць; зак., што.

Вучачы, запомніць, засвоіць; вывучыць. Завучыць верш на памяць. Завучыць формулу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)