куба́рь ваўчо́к, -чка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гіраско́п, -а, мн. -ы, -аў, м.

Прыбор у выглядзе вярчальнага цела на вертыкальнай восі, які служыць для падтрымання ў стане раўнавагі якіх-н. прадметаў.

Ваўчок зроблены па прынцыпе гіраскопа.

|| прым. гіраскапі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

cub scout

ваўчо́к (у ска́ўтынгу)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Brúmmkreisel

m -s, - ваўчо́к (цацка)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Kréisel

m -s, -

1) ваўчо́к (цацка)

sich wie ein ~ dréhen — круці́цца, як ваўчо́к

2) фіз. жыраско́п, гіраско́п

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ку́барам ’імкліва, кулем’ (Сцяшк. Сл.). Да *кубар ’ваўчок’. Параўн. рус. кубарь ’тс’ і кубарем ’кулём’ (Фасмер, 2, 395).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гіраско́п, ‑а, м.

Махавік (ваўчок) прыбора на свабоднай восі вярчэння, які захоўвае нязменнае становішча пры ўсякім змяненні становішча самога прыбора.

[Ад грэч. hyros — кола і skopeō — наглядаю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Во́ўчэк ’рыба, падобная да ярша, але з таўсцейшай галавой, шырокім ротам і больш цёмнай афарбоўкай лускі’ (Дэмб., 2, 543). Гл. ваўчок.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

fryga

ж.

1. ваўчок;

2. непаседа, круцёлка, вяртуха

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

волчо́к

1. (игрушка) ваўчо́к, -чка́ м.;

2. (побег) сад. ато́жылак, -лка м.; па́растак, -тка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)