Verbum

негаты́ў², -ты́ву, м. (разм.).

Адмоўны вынік якіх-н. дзеянняў, адмоўны пачатак; увогуле факты, звесткі, эмоцыі і пад. адмоўнага характару.

Ён ва ўсім бачыць толькі н.

|| прым. негаты́ўны, -ая, -ае.

Н. вынік.

Негатыўная ацэнка.

Негатыўныя эмоцыі.

неўвяда́льны, -ая, -ае.

1. Такі, які застаецца свежым, не вяне.

Неўвядальная зелень садоў.

2. перан. Які з цягам часу не траціць свайго значэння, сілы і пад. (высок.).

Неўвядальная слава.

Неўвядальная прыгажосць.

|| наз. неўвяда́льнасць, -і, ж.

мішура́, -ы́, ж.

1. Медныя пасярэбраныя або пазалочаныя ніткі, з якіх вырабляюць парчовыя тканіны, галуны, ёлачныя ўпрыгожанні і пад.

2. перан. Знешняя, падманная бліскучасць.

|| прым. мішу́рны, -ая, -ае; наз. мішу́рнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

ра́дасць, -і, ж.

1. Вясёлае пачуццё, адчуванне вялікага душэўнага задавальнення.

Скакаць ад радасці.

Паведаміць з радасцю.

2. Падзея, абставіны і пад., якія даюць асалоду, шчасце.

Паехаць у госці да бабулі — самая вялікая р. для дзяцей.

рэстара́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Гандлёвая ўстанова, дзе можна смачна пад’есці і прыемна правесці час (іншы раз з музыкай, танцамі і пад.).

Першакласны р.

Заказаць столік у рэстаране.

|| прым. рэстара́нны, -ая, -ае.

Рэстаранныя цэны.

бі́ла, -а, мн. -ы, -аў, н.

1. Унутраная ўдарная частка звона; язык (у 3 знач.).

2. Падвешаны кавалак жалеза, рэйкі для падачы сігналаў.

3. Верхняя скразная планка або жардзіна ў поручнях лесвіцы, мосце і пад.

во́ддаль.

1. прысл. На некаторай адлегласці.

Хата стаяла в.

2. прыназ. з Р. Ужыв. пры абазначэнні прадмета, пункта і пад., у адносінах да якога вызначаецца месца знаходжання, становішча каго-, чаго-н.

В. дарогі стаяла вёска.

вяршы́ня, -і, мн. -і, -шы́нь, ж.

Самы верх, верхняя частка (гары, дрэва і пад.).

В.

Гімалаяў.

Вяршыні дубоў.

На вяршыні славы (перан.). В. вугла (пункт перасячэння дзвюх прамых, што ўтвараюць вугал).

|| прым. вяршы́нны, -ая, -ае.

по́дмазка, -і, ДМ -зцы, мн. -і, -зак, ж.

1. Кавалачак сала, здору і пад., якім падмазваюць скавараду, калі пякуць бліны.

2. перан. Хабар, грошы або матэрыяльныя каштоўнасці, якія даюцца службовай асобе як подкуп (разм.).

прынале́жны, -ая, -ае.

1. Які належыць да чаго-н., уваходзіць у склад чаго-н.

Быць прыналежным да арганізацыі.

2. У граматыцы: які выражае прыналежнасць да каго-, чаго-н.

П. займеннік (мой, твой, іхні і пад.).