Áuskommen

n -s

1) сро́дкі на пражыццё

er hat ein gútes ~ — ён чалаве́к з даста́ткам

2) лад, зго́да

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

demon

[ˈdi:mən]

n.

1) д’я́бал -ла m., нячы́стая сі́ла; злы дух

2) ліхадзе́й -я m., лю́ты чалаве́к, зьвяру́га f.

3) Figur. чалаве́к зь вялі́кай энэ́ргіяй або́ вытрыва́ласьцю

He is a demon for work — Ён працу́е як д’я́бал

4) Greek Myth. дэ́ман -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

герыятры́я

(ад гр. geron = стары чалавек + -ятрыя)

раздзел геранталогіі, які вывучае асаблівасці захворванняў людзей старэчага веку і распрацоўвае метады лячэння і папярэджання іх.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

нарма́льны

(лац. normalis = урэгуляваны)

1) які адпавядае нормам, звычайны, натуральны (напр. н-ая тэмпература, н. колер скуры);

2) псіхічна здаровы (напр. н. чалавек).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рэзанёр

(фр. raisonneur)

1) персанаж п’есы, які прама выражае ідэі, маральна-этычныя погляды аўтара;

2) чалавек, які любіць весці доўгія размовы павучальнага характару.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

флю́гер

(ням. Flügel = крыло)

1) рухомы прыбор, які ўказвае на кірунак ветру;

2) перан. непастаянны чалавек, які хутка мяняе свае погляды і перакананні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

вараці́ла, ‑ы, м.

Разм. Чалавек, які варочае вялікімі справамі; дзялок. Фінансавыя варацілы. □ Пасля вяселля.. [Хурс] пускаў ужо ў абарот у разоў тры большыя грошы і выразна ўжо вырас у вялікага варацілу. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кансерваты́ўны ​1, ‑ая, ‑ае.

Варожы новаму, прагрэсіўнаму, прыхільны да старога, аджыўшага. Кансерватыўная палітыка. Кансерватыўны чалавек. Кансерватыўная партыя.

[Ад лац. conservativus — ахавальны.]

кансерваты́ўны ​2, ‑ая, ‑ае.

Які ажыццяўляецца без хірургічнага ўмяшання (пра спосаб лячэння). Кансерватыўная тэрапія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дахадзі́цца, ‑хаджуся, ‑ходзішся, ‑ходзіцца; зак.

Разм. Ходзячы да каго‑н., куды‑н., давесці сябе да непрыемных вынікаў. — Чалавек ён палітычны, пад наглядам жыве. Ён тут водзіць хеўру, пакуль свайго даходзіцца. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зве́ку, прысл.

З даўніх часоў, спрадвеку. — Ці нарадзіўся ў вашай вёсцы хоць адзін вялікі чалавек? — Ды не. У нас звеку нараджаюцца толькі маленькія дзеці. «Вожык». // Зроду, ад нараджэння. Ён звеку глухі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)