Verbum

адэно́ма

[ад гр. aden = залоза + (onk)oma = пухліна]

мед. дабраякасная пухліна, якая можа развівацца ў залозістых органах (малочнай, шчытападобнай і іншых залозах).

дэме́нцыя

(лац. dementia = шаленства)

мед. прыдуркаватасць, якая ўзнікае ў чалавека ў выніку паражэння галаўнога мозгу пры атэрасклерозе, эпілепсіі і інш. (параўн. алігафрэнія).

аглюціна́цыя

(лац. agglutinatio = склейванне)

1) лінгв. спосаб утварэння вытворных слоў і граматычных форм шляхам далучэння да кораня афіксаў з пэўным значэннем;

2) мед. склейванне ў камякі і выпадзенне ў асадак мікробаў, эрытрацытаў і іншых клетачных элементаў.

дыскрыміна́цыя

(лац. discriminatio = адрозненне)

1) абмежаванне ў правах, пазбаўленне раўнапраўнага становішча якой-н. дзяржавы або групы насельніцтва (напр. расавая д.);

2) мед. здольнасць асобна ўспрымаць два аднолькавыя раздражненні, якія ўздзейнічаюць адначасова ў размешчаных блізка пунктах скуры.

дэтры́т

(лац. detritus = сцёрты)

1) мед. прадукт распаду амярцвелых тканак (напр. воспенны воспавы д.);

2) арганічнае рэчыва, якое складаецца з частак вымерлых раслінных і жывёльных арганізмаў;

3) груда абломкаў горных парод, што складаюцца са шкілетаў жывёл.

адынамі́я

(гр. adynamia = бяссілле)

мед. амаль поўнае або поўнае спыненне рухальнай актыўнасці чалавека ў выніку галадання, парушэнняў нервова-мышачнага апарата; крайні выпадак гіпадынаміі.

алігафрэні́я

(фр. oligophrénie, ад гр. oligos = нешматлікі, нязначны + phren = розум)

мед. прыроджанае або набытае ў раннім узросце недаразвіццё разумовых здольнасцей; прыдуркаватасць (параўн. дэменцыя).

дыстрафі́я

(ад гр. dys = раз-, не- + trophe = ежа, жыўленне)

мед. парушэнне жыўлення тканак, органаў або арганізма ў цэлым, якое прыводзіць да паталагічных змен.

ірыдадыягно́стыка

(ад гр. iris, -idos = радуга, радужная абалонка + diagnostikos = здольны распазнаваць)

мед. распазнаванне хвароб у чалавека па радужнай абалонцы яго вачэй; «вочная» дыягностыка.