Verbum

начо́тчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які многа чытае, але павярхоўна, некрытычна засвойвае прачытанае.

|| ж. начо́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

начо́ўкі, -чо́вак.

Прадаўгаватая драўляная або металічная пасудзіна для мыцця бялізны і іншых гаспадарчых патрэб.

|| памянш. начо́вачкі, -чак.

|| прым. начо́вачны, -ая, -ае.

начу́біць, -чублю́, -чу́біш, -чу́біць; зак., каго (разм.).

Нацягаць, натузаць за валасы.

начу́хаць, -аю, -аеш, -ае; зак. (разм.).

Пашкодзіць скуру чуханнем.

начха́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак.

1. Чхаючы, запырскаць каго-, што-н.

2. перан. Выказаць пагарду да каго-, чаго-н. (разм.).

Н. мне на яго парады.

начыні́ць, -чыню́, -чы́ніш, -чы́ніць; -чы́нены; зак.

1. што чым. Напоўніць, набіць унутранасць чаго-н.

Н. піражкі мясам.

2. чаго. Прыгатаваць такім спосабам у нейкай колькасці.

Н. кабачкоў.

|| незак. начыня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. начы́нка, -і, ДМ -нцы, ж. (да 1 знач.).

начы́нка, -і, ДМ -нцы, ж.

1. гл. начыніць.

2. Тое, чым начынены пірагі, цукеркі і пад.

Пірог з начынкай.

|| прым. начы́начны, -ая, -ае.

начы́нне, -я, н., зб.

1. Набор прадметаў, інструментаў для выканання якой-н. работы.

Н. кузні.

2. Сукупнасць прадметаў хатняга, гаспадарчага, ваеннага і пад. ужытку.

начы́ркаць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., што і чаго (разм.).

Напісаць хутка або нядбайна.

на́чыста, прысл.

1. Чыста, без памарак.

Перапісаць н.

2. Цалкам, поўнасцю.

Спаліць усё н.