element [ˈelɪmənt] n.
1. элеме́нт (у розных знач.)
2. (нязначная) ча́стка; кампане́нт; ры́са;
There is an element of truth in his words. У яго словах ёсць доля праўды.
3. асяро́ддзе, акружэ́нне
♦
be in/out of one’s element быць у сваёй/не ў сваёй стыхі́і
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
фо́сфар, ‑у, м.
Хімічны элемент, які адыгрывае важную ролю ў жыццядзейнасці жывёл і раслін, існуе ў трох разнавіднасцях. Белы фосфар. Чырвоны фосфар. Чорны фосфар. // Разнавіднасць гэтага элемента — воскападобнае самаўзгаральнае, вельмі ядавітае рэчыва, якое свеціцца ў цемнаце. / у перан. ужыв. Выскачыў з бярлогі сумны воўк, Ад голаду сухі, бы корч, І пырснуў фосфарам вачэй. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
алюмі́ній
(н.-лац. Aluminium, ад лац. alurnen = галун)
хімічны элемент, лёгкі коўкі метал серабрыста-белага колеру.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
вальфра́м
(ням. Wolfram, ад Wolf = воўк + Rahm = пена)
хімічны элемент, цяжкі тугаплаўкі метал светла-шэрага колеру.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
га́фній
(н.-лац. hafnium, ад Hafnia = лацінская назва Капенгагена)
хімічны элемент, серабрыста-шэры метал, спадарожнік цырконію.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
ге́лій
(гр. helios = сонца)
хімічны элемент, самы лёгкі пасля вадароду інертны газ без колеру і паху.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
го́льмей
(н.-лац. hohnium, ад Holmia = Стакгольм, назва шведскага горада)
хімічны элемент сям. лантаноідаў, рэдкі метал.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
дэтэрмінаты́ў
(ад лац. determinare = вызначаць)
лінгв. старажытны элемент суфіксальнага тыпу, які цесна зросся з коранем слова.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
ма́рганец
(ням. Marganerz)
хімічны элемент, серабрыста-белы крохкі тугаплаўкі метал; выкарыстоўваецца ў металургіі, медыцыне і інш.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
тэрмапа́ра
(ад тэрма- + пара)
тэрмаадчувальны элемент ва ўстройствах для вымярэння тэмпературы ў сістэмах кіравання і кантролю.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)