coinheritance

[koʊɪnˈherɪtəns]

n.

1) супо́льнае пра́ва на спа́дчыну

2) супо́льная спа́дчына

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

executor

[ɪgˈzekjətər]

n.

1) выкана́ўца тэстамэ́нту

2) [ˈegzəkjətər] выкана́ўца (пля́ну, пра́ва, зага́ду)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

inheritable

[ɪnˈherətəbəl]

adj.

1) спа́дчынны

2) які́ ма́е пра́ва на спа́дчыну

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

ка́дый

(кр.-тат., тур. kadi, ад ар. qadi)

суддзя ў мусульман, які разглядае справы на аснове мусульманскага права (шарыяту) і мясцовага звычаёвага права (адатý).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

uprawniać

незак. упаўнаважваць; рабіць паўнамоцным; даваць права (на што)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

uprawnić

зак. упаўнаважыць; зрабіць паўнамоцным; даць права (на што)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

манапо́лія, ‑і, ж.

1. Выключнае права на вытворчасці продаж або промысел чаго‑н. Дзяржаўная манаполія. // перан. Выключнае права карыстання чым‑н.; перавага, першынство ў якой‑н. галіне.

2. Капіталістычнае аб’яднанне, якое ставіць сваёй мэтай панаванне ў якой‑н. галіне гаспадаркі і атрыманне максімальнага прыбытку. Капіталістычныя манаполіі ў Расіі былі цесна звязаны з царскім урадам. У краінах, якія арыентуюцца на сацыялізм, праводзіцца нацыяналізацыя ўласнасці імперыялістычных манаполій. Брэжнеў.

[Грэч. monopolia ад mónos — адзін і poleō — прадаю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самакірава́нне, ‑я, н.

1. Форма кіравання, парадак, пры якім арганізацыя, таварыства, гаспадарчая, адміністрацыйная адзінкі і пад. самастойна вырашаюць пытанні ўнутранага кіравання. Самакіраванне кааператыва. // Выбарная ўстанова, якая ажыццяўляе такое кіраванне. Гарадское самакіраванне.

2. Самастойнае вырашэнне якой‑н. дзяржаўнай адзінкай пытанняў ўнутранага заканадаўства і кіравання. Барацьба калоніі за права на самакіраванне. □ У XVI ст. многія гарады Беларусі дабіліся мясцовага самакіравання, якое пазней стала вядомым пад назвай «Магдэбургскага права». Алексютовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раху́нак, -нку і -нка, мн. -нкі, -нкаў, м.

1. -нка. Дакумент з указаннем належнай сумы грошай за адпушчаны тавар ці выкананую работу.

Р. за міжгароднія перагаворы.

2. -нку. Дакументальна аформленае права асобы або ўстановы, арганізацыі праводзіць праз банк розныя грашовыя аперацыі; дакумент, які дае такое права і адлюстроўвае стан фінансавых разлікаў, наяўнасць грашовых укладаў.

Адкрыць р. у банку.

3. -нку. Падлік даходаў і расходаў.

Падвесці р. зробленых за тыдзень расходаў.

4. -нку, перан. Узаемныя прэтэнзіі, крыўды, незадавальненні.

У мяне з ім асобы р.

○

Асабовы рахунак — рахунак у банку, адкрыты на пэўную асобу.

Бягучы рахунак — рахунак укладчыка ў банку

|| прым. рахунко́вы, -ая, -ае (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

беспара́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае патрэбу ў падтрымцы, дапамозе; слабы, бездапаможны. Ці мае права .. [Сымон] дапамагчы.. [бацькам] цяпер, калі яны, фактычна, дзякуючы яму апынуліся ў такім беспарадным стане. Зарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)