Verbum

мікрако́см, -у, м.

1. Свет вельмі малых велічынь (атамаў, малекул і г.д.); проціл. макракосм.

2. У філасофіі: свет чалавека як адлюстраванне Сусвету.

кава́длачка, -а, мн. -і, -чак, н.

1. гл. кавадла.

2. Адна са слыхавых костачак у сярэднім вуху (у чалавека і млекакормячых; спец.).

камлюкава́ты, -ая, -ае.

1. 3 тоўстым, моцным ствалом; камлісты.

К. дуб.

2. перан. Плячысты, прысадзісты (пра чалавека; разм.).

|| наз. камлюкава́тасць, -і, ж.

кішэ́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Частка стрававальнай сістэмы чалавека і жывёл, якая пачынаецца за страўнікам і заканчваецца прамой кішкай; сукупнасць кішак.

культуры́зм, -у, м.

Сістэма фізічных практыкаванняў (пераважна сілавых), якія садзейнічаюць развіццю мускулатуры цела чалавека, фарміраванню прыгожай фігуры і паставы; занятак такімі практыкаваннямі.

адухо́ўлены, -ая, -ае (кніжн.).

Пранікнуты ўзвышаным пачуццём; які выяўляе хараство, высакароднасць душы, актыўную інтэлектуальную работу.

А. твар чалавека.

|| наз. адухо́ўленасць, -і, ж.

абмежава́ны, -ая, -ае.

1. Нязначны, невялікі.

Абмежаваныя грашовыя сродкі.

2. перан. Пра чалавека: неразвіты, недалёкі, адсталы.

А. чалавек.

|| наз. абмежава́насць, -і, ж.

спажыве́цкі, -ая, -ае.

1. гл. спажывец.

2. перан. Характэрны для чалавека, які стараецца задаволіць толькі ўласныя патрэбы (неадабр.).

Спажывецкія адносіны да жыцця.

стары́зна, -ы.

1. ж., зб. Старое, паношанае адзенне, старыя рэчы, прадметы (разм.).

Заваліць старызнай хату.

2. м. Пра старога чалавека (разм., іран.).

фрэнало́гія, -і, ж.

Антынавуковае вучэнне, якое сцвярджае наяўнасць сувязі між псіхалагічнымі, маральнымі ўласцівасцямі чалавека і будовай яго чэрапа.

|| прым. фрэналагі́чны, -ая, -ае.