сталакты́т, -а, М -ты́це, мн. -ы, -аў, м.

Вапняковае ўтварэнне на столі і сценах пячор у выглядзе ледзяша, якое ўзнікае ад прасочвання і выпарэння вады, насычанай кальцыем і вуглякіслым газам.

|| прым. сталакты́тавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

струме́нь, -я, мн. -і, -яў, м.

1. Вузкі паток вадкасці, святла, газу і інш.

С. вады.

Паветраны с.

2. перан., чаго або які. Напрамак, рыса дзейнасці ў чым-н.

Гумарыстычны с. у творчасці паэта.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ча́йнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Пасудзіна з носікам і ручкай для заваркі чаю або для гатавання вады.

На пліце кіпеў ч.

|| памянш.-ласк. ча́йнічак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.

|| прым. ча́йнікавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

водазабо́р, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Спец. Падаванне вады з ракі ці вадасховішча ў арашальныя, суднаходныя каналы і водаправодныя сістэмы.

2. ‑а. Гідратэхнічнае збудаванне, якое служыць для забору вады з ракі ці вадасховішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pollution

[pəˈlu:ʃən]

n.

1) забру́джваньне

2) забру́джанасьць (вады́) f., запы́ленасьць f. (паве́тра)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

watermark

[ˈwɔtərmɑ:rk]

n.

1) адзна́ка ўзро́ўню вады́

2) вадзяны́ знак (на папе́ры)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

газа́цыя, ‑і, ж.

Спец. Тое, што і газіраванне. Газацыя глебы. Газацыя вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіпсатэрмо́метр, ‑а, м.

Прыбор для вызначэння атмасфернага ціску па тэмпературы кіпення вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

водаадво́дны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Прызначаны для сцёку вады адкуль‑н. Водаадводныя канавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

водавымяра́льнік, ‑а, м.

Спец. Прыбор для вымярэння скорасці цячэння і расходу вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)