Verbum

раб, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. У рабаўладальніцкім грамадстве: чалавек, які з’яўляўся поўнай уласнасцю гаспадара-рабаўладальніка і быў пазбаўлены правоў і сродкаў вытворчасці. Гандаль рабамі. Цяжкая праца рабоў. Паўстанне рабоў.

2. Пра бяспраўнага, паднявольнага чалавека, які знаходзіцца ў поўнай эканамічнай, палітычнай і пад. залежнасці ад каго-н.

3. перан., чаго. Чалавек, які поўнасцю падпарадкаваў чаму-н. сваю волю, свае ўчынкі. Р. моды. Р. сваіх прывычак.

|| ж. рабы́ня, -і, мн. -і, -бы́нь іраба́, -ы́ (толькі адз.).

|| прым. ра́бскі, -ая, -ае. Рабская псіхалогія.

нада́рыцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -рыцца; зак.

1. безас., з інф. Прыйсціся, здарыцца. Мне таксама надарылася там пабываць.

2. Выдацца, выпасці. Вясна надарылася надзвычай ранняя.

3. Трапіцца, сустрэцца. Надарыўся цікавы чалавек.

|| незак. надара́цца, -а́ецца.

нумізма́т, -а, М -ма́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Спецыяліст па нумізматыцы (у 1 знач.).

2. Чалавек, які займаецца нумізматыкай (у 2 знач.).

|| ж. нумізма́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так (да 2 знач.; разм.).

маларазвіты́, -а́я, -о́е.

1. Які не дасягнуў поўнага фізічнага развіцця. Маларазвітыя мускулы рук.

2. Які не дасягнуў высокага ўзроўню развіцця. Маларазвітая прамысловасць.

3. Які не мае шырокага кругагляду, недастаткова адукаваны. М. чалавек.

|| наз. маларазві́тасць, -і, ж.

скапе́ц, -пца́, мн. -пцы́, -пцо́ў, м.

1. Чалавек або жывёліна, якія падвергліся кастрацыі.

2. Член рэлігійнай секты ў Расіі, што ўзнікла ў канцы 18 ст. і прапаведавала барацьбу з плоццю шляхам кастрацыі.

|| прым. скапе́цкі, -ая, -ае.

гад, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. звычайна мн. Жывёла сямейства паўзуноў (змяя, гадзюка і пад.).

2. перан. Агідны чалавек, гадзіна (у 2 знач.; пагард.). Фашысцкія гады.

|| прым. га́дскі, -ая, -ае (да 2 знач.).

правафланго́вы, -ая, -ае.

1. Які знаходзіцца, размешчаны на правым флангу. П. баец. Раўняцца на правафланговых (наз.).

2. правафланго́вы, -ага, мн. -ыя, -ых, м., перан. Чалавек, на якога патрэбна раўняцца ў працы, што служыць прыкладам для іншых.

падкава́ць, -кую́, -куе́ш, -куе́; -куём, -куяце́, -кую́ць; -ку́й; -кава́ны; зак.

1. гл. каваць.

2. перан., каго (што) (звычайна у форме дзеепрым.). Падрыхтаваць, даць каму-н. запас неабходных ведаў, звестак (разм.). Чалавек, добра падкаваны ў сваёй галіне.

бабы́ль, -я́, мн. -і́, -ёў, м. (разм.).

Бессямейны адзінокі чалавек. Векаваць бабылём.

|| ж. бабы́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак і бабы́лька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек.

|| прым. бабы́льскі, -ая, -ае. Бабыльскае жыццё.