засвяткава́цца, ‑куюся, ‑куешся, ‑куецца; зак.
Разм. Прасвяткаваць больш, чым трэба, загуляцца ў час свята.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
насвяткава́цца, ‑куюся, ‑куешся, ‑куецца; зак.
Уволю, многа пасвяткаваць. Насвяткаваліся, цяпер трэба за работу брацца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пакуме́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Кумекаць некаторы час; падумаць. Трэба сесці ды пакумекаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перастудзі́ць, ‑студжу, ‑студзіш, ‑студзіць; зак., што.
Разм. Астудзіць больш, чым трэба; пераахаладзіць. Перастудзіць суп.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пасі́ў, -сі́ву в разн. знач. пасси́в;
п. ба́нка — пасси́в ба́нка;
гэ́та трэ́ба запіса́ць яму́ ў п. — э́то ну́жно записа́ть ему́ в пасси́в
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
праве́трыцца сов.
1. прям., перен. прове́триться;
пако́й ~рыўся — ко́мната прове́трилась;
галава́ балі́ць, трэ́ба п. — голова́ боли́т, на́до прове́триться;
2. прове́триться, просуши́ться, просо́хнуть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
папаку́таваць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак.
Пакутаваць некаторы час. — Папакутаваў [палонны] небарака гадзінку-дзве і сканаў. М. Ткачоў. — Цяпер галоўнае нам з будоўляю канчаць трэба, — перадумаўшы, гаворыць чалавек. — Гады два пагаруем, папакутуем, а там жыць будзем як лепш не трэба. Скрыган.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
парахава́цца, ‑рахуюся, ‑рахуешся, ‑рахуецца; зак.
Разм.
1. Зак. да рахавацца.
2. перан. Адпомсціць, адплаціць каму‑н. Самая справа, па якой скліканы гэты сход, усім вядома: трэба нешта зрабіць з панам Скірмунтам, трэба так ці іначай парахавацца з ім. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Перада́тны ’якога больш, як трэба’ (Варл.). Ад перада́ць ’даць больш, чым належыла’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
раўнаду́шша, ‑а, н.
Абыякавыя, безудзельныя адносіны да каго‑, чаго‑н.; абыякавасць. «Трэба жыць, — падумаў [Лагацкі], трэба смялей і весялей жыць: пазбыцца раўнадушша, чэрствасці, замкнутасці ў сабе...» М. Стральцоў. Даглядчык з .. [Нічыпара] выйшаў дрэнны, і не так па гультайству, як па абыякавасці, раўнадушшы. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)