Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
біёніка, ‑і, ж.
Навука, якая вывучае структуры і функцыі жывых арганізмаў з мэтай стварэння гэтых структур і функцый тэхнічнымі сродкамі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аграхі́мія, ‑і, ж.
Навука пра жыўленне раслін, выкарыстанне ўгнаенняў і хімічных сродкаў абароны раслін з мэтай атрымання высокіх устойлівых ураджаяў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
караблеваджэ́нне, ‑я, н.
Навука аб бяспечным, дакладным і найкарацейшым плаванні карабля ў моры. Засвоіць навуку караблеваджэння.// Майстэрства кіравання ходам карабля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палеагра́фія, ‑і, ж.
Навука, якая вывучае графіку і знешні выгляд старажытных рукапісаў. // Асаблівасці пісьма і знешняга выгляду якога‑н. рукапісу.
[Ад грэч. palaios — старажытны і graphō — пішу.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тыфлапедаго́гіка, ‑і, ДМ ‑гіцы, ж.
Навука, якая займаецца пытаннямі выхавання і навучэння дзяцей, якія не бачаць або дрэнна бачаць.
[Ад грэч. typhlos — сляпы і слова педагогіка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фізіягра́фія, ‑і, ж.
Уст. Тое, што і фізічная геаграфія (навука, якая вывучае зямную паверхню, яе клімат, раслінны і жывёльны свет).
[Ад грэч. physike — прырода і graphō — пішу.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тэо́рыя ‘навука, абагульненыя палажэнні, сістэма ідэй’ (ТСБМ, Некр. і Байк., Ласт., Пятр.). Запазычана з заходнееўрапейскіх моў праз польск.teoria ‘тс’, якое з лац.theoria, што, у сваю чаргу, з грэч.θεοριᾶ ‘назіранне, меркаванне, вучэнне’ (Фасмер, 4, 43; ЕСУМ, 5, 43).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дагматы́зм, ‑у, м.
Некрытычнае мысленне, якое апіраецца толькі на догмы. Марксізм-ленінізм, як сапраўдная перадавая навука, нецярпіма адносіцца да дагматызму.«Полымя».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
археагра́фія, ‑і, ж.
Гістарычная навука, якая займаецца збіраннем, апісаннем і распрацоўкай метадаў публікацыі пісьмовых помнікаў мінулага і падрыхтоўкай іх да выдання.
[Ад грэч. archaios — старажытны і grapho — пішу.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)