прыстойны, ✂.

  1. Які адпавядае правілам прыстойнасці (у 2 знач.); добра выхаваны, сумленны.

    • П. малады чалавек.

  2. Дастаткова добры; адпаведны па велічыні.

    • П. касцюм.
    • Прыстойная адлегласць.

|| наз. прыстойнасць, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

пігмей, ✂, м.

  1. Чалавек, які належыць да аднаго з нізкарослых плямён Афрыкі або Азіі, а таксама (перан.) увогуле пра чалавека малога росту.

  2. перан. Пра нікчэмнага, абмежаванага чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

разгледзецца, ✂; зак.

Паглядзець вакол сябе, прыгледзецца, азнаёміцца з абстаноўкай.

  • Зайшоў чалавек у хату, разгледзеўся.
  • Не даць р. (перан.), апомніцца ворагу.

|| незак. разглядацца, ✂ і разглядвацца, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

седала, ✂, н.

  1. Жэрдка або некалькі жэрдак у куратніку, на якія садзяцца ноччу куры; курасадня.

  2. перан. Месца, дзе чалавек пражыў многа гадоў; абжыты куток.

    • Пакінуць роднае с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

слуга, ✂, м.

  1. Работнік у доме для асабістых паслуг, для выканання даручэнняў пана.

    • Панскія слугі.

  2. перан. Чалавек, які прысвяціў сябе цалкам служэнню каму-, чаму-н.

    • С. народа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

стралок, ✂, м.

  1. Чалавек, які ўмее страляць.

    • Меткі с.

  2. Ваеннаслужачы стралковых або мотастралковых войск.

  3. Ваеннаслужачы, які вядзе агонь з танка або самалёта.

    • С.-радыст.

  4. Служачы ваенізаванай аховы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

сужыцель, ✂, м.

  1. Чалавек, які жыве з кім-н. у адной кватэры (уст.).

  2. Мужчына, які знаходзіцца ў пазашлюбнай сувязі з якой-н. жанчынай; палюбоўнік.

|| ж. сужыцелька, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

уедлівы, ✂.

  1. Здольны глыбока пранікаць, уядацца ў што-н.

    • У. пах.
    • Уедлівая фарба.

  2. перан. Які ўнікае ва ўсе дробязі, прыдзірлівы.

    • У. чалавек.
    • У. характар.

|| наз. уедлівасць, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

інвалід, ✂, м.

Чалавек, які поўнасцю або часткова страціў працаздольнасць у выніку ранення, знявечання ці хваробы.

  • І. вайны.
  • І. першай групы.

|| ж. інвалідка, ✂.

|| прым. інвалідны, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

◎ Нявы́валака ’слабахарактарны, вялы чалавек’ (Мядзв.), ’нязграбны, гультаяваты чалавек’ (Мат. Маг.), ’не надта разумны’ (полац., Нар. лекс.), ’маруда’ (ушац., Нар. сл.), ’абыякавы да ўсяго’ (Жд. 2); рус. невыволока ’нялоўкі, непаваротлівы, тоўсты чалавек; неахайны чалавек’. Да валачыцца, параўн. ілюстрацыю да слова: Валачэцца, вох, і нявывалака ш (Мат. Гом.), першаснае значэнне, відаць, у ’дамасед’ (Касп.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)