Verbum

карыфе́й, -я, мн. -і, -яў, м. (высок.).

Выдатны дзеяч у якой-н. галіне.

К. сусветнай літаратуры.

кары́ца, -ы, ж.

Высушаная пахучая кара з галінак карычных дрэў, ужыв. як прыправа.

|| прым. кары́чны, -ая, -ае.

кары́цца, кару́ся, ко́рышся, ко́рыцца; незак. (разм.).

Падпарадкоўвацца чыёй-н. волі, уладзе; пакарацца.

кары́ць¹, кару́, ко́рыш, ко́рыць; ко́раны; незак., што.

Абчышчаць дрэва ад кары; акорваць.

К. жэрдкі.

кары́ць², кару́, ко́рыш, ко́рыць; ко́раны; незак., каго (што) (разм.).

Папракаць, дакараць.

Хопіць яго к.

карычнева-...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: карычневы, з карычневым адценнем; карычневы ў спалучэнні з іншым, асобным колерам, напр.: карычнева-залацісты, карычнева-чырвоны, карычнева-шэры і інш.

кары́чневы, -ая, -ае.

1. Цёмны, буравата-жоўты (колеру жолуда або карыцы).

Карычневае паліто.

2. у знач. наз. кары́чневыя, -ых. Аб людзях, групах людзей, арганізацыях, блізкіх да фашызму, фашысцкай ідэалогіі.

карыяты́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -ты́д і -аў, ж.

Калона, апора ў будынку ў выглядзе жаночай фігуры.

карэ́, нескл., н.

1. Баявое пастраенне пяхоты ў форме чатырохвугольніка, якое прымянялася ў еўрапейскіх арміях да канца 19 ст. галоўным чынам для адбіцця атак кавалерыі.

2. нязм. У форме чатырохвугольніка.

Каўнер к.

карэ́йка, -і, ДМ -рэ́йцы, ж.

Свіная або цялячая грудзінка спецыяльнага прыгатавання.