дысацыя́цыя, ‑і, ж.

1. Распад малекул на састаўныя часткі. Тэорыя электралітычнай дысацыяцыі.

2. Парушэнне звязнасці псіхічных працэсаў.

[Ад лац. dissociatio — раз’яднанне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

змярцві́ць, ‑ртвлю, ‑рцвіш, ‑рцвіць; зак., што.

Выклікаць змярцвенне, зрабіць мёртвым (пра клеткі, тканкі, часткі цела). Змярцвіць нерв.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

няшчы́льны, ‑ая, ‑ае.

Такі, у якім састаўныя часткі не цесна прылятаюць адна да другой; рэдкі. Няшчыльныя дзверы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыбінтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

Забінтоўваючы, прымацаваць да якой‑н. часткі цела. Прыбінтаваць руку да тулава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыляжа́ць, ‑ляжу, ‑ляжыш, ‑ляжыць; ‑ляжым, ‑лежыце; зак., што.

Доўга лежачы, выклікаць зняменне якой‑н. часткі цела; адлежаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расшрубава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; зак., што.

Раз’яднаць, разабраць на часткі што‑н. сашрубаванае. Расшрубаваць замок. Расшрубаваць гадзіннік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цыну́бель, ‑я, м.

Гэбель з зубчастым жалязкам, які ўжываецца для нанясення шурпатасці на драўляныя часткі пры склейванні.

[Ад ням. Zahnhobel — зубчасты струг.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

калідо́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Праход, які злучае асобныя часткі кватэры, будынка.

2. перан. Вузкая, доўгая прастора, якая злучае сабой што-н., праход.

Горны к.

Паветраны к.

|| прым. калідо́рны, -ая, -ае.

Калідорная сістэма.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бюст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. Скульптура верхняй часткі чалавечага цела (да грудзей або да пояса).

Бронзавы б.

Янкі Купалы.

2. Жаночыя грудзі.

Выступіла жанчына з ладным бюстам.

|| прым. бю́ставы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цэзу́ра, -ы, ж. (спец.).

1. У вершаскладанні: паўза, якая падзяляе радок на часткі.

Вялікая ц.

Малая ц.

2. Кароткая паўза ў музычнай мелодыі паміж дзвюма фразамі або завершанымі раздзеламі.

Ладавая ц.

|| прым. цэзу́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)