country​1 [ˈkʌntri] n.

1. краі́на

2. the country жыхары́ краі́ны, насе́льніцтва

3. радзі́ма, ба́цькаўшчына, айчы́на, ро́дны край

4. the co untry се́льская мясцо́васць

5. мясцо́васць, тэрыто́рыя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

аверло́к

(англ. overlock)

краеабкідальная швейная машына пяцельнага шыўка, дзе адна з петляў агінае край зрэзу дэталі; выкарыстоўваецца пры пашыве вырабаў з трыкатажнага палатна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ка́мы

(ням. Kamm = літар. грэбень)

узгоркі, складзеныя сартаванымі слаістымі пяскамі, галечнікам і гравіем, якія сустракаюцца ў месцах, дзе некалі праходзіў край мацерыковых леднікоў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

забра́цца сов., в разн. знач. забра́ться;

з. на верхаві́ну дрэ́ва — забра́ться на верху́шку де́рева;

з. ў гушча́р ле́су — забра́ться в гу́щу ле́са;

з. ў ла́гер во́рага — забра́ться в ла́герь врага́;

з. на край све́ту — забра́ться на край све́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

закаса́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Загнуўшыся, падняцца, задрацца ўгору (пра частку, край адзення). Калоша закасалася. // Разм. Закасаць сабе рукавы, полы і пад. Закасайся, каб не памачыць штаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заклеката́ць, ‑клекачу, ‑клякочаш, ‑клякоча; зак.

Пачаць клекатаць. // Праклекатаць. [Бусліха] апусцілася на гняздо, закрануўшы крылом бусла. Бусел злёгку заклекатаў, відаць, напомніў пра асцярожнасць і адсунуўся на самы край. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зара́начка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Нар.-паэт. Памянш.-ласк. да заранка ​1. Ты не згаснеш, ясная зараначка, Ты яшчэ асвеціш родны край. Багдановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расплю́хацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

1. Плюхаючыся, праліцца праз край, разліцца. У Зосі задрыжалі рукі. Вада са шклянкі расплюхалася на падлогу. Хомчанка.

2. Разм. Пачаць моцна плюхацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Раёшкі: у раёшкі ’поўна, даверху’. З у краёчкі (краёшкі) ’да краёў’, дзе адпала пачатковае ‑к‑. Ад край 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

канёк¹, канька́, мн. канькі́, канько́ў, м.

1. гл. конь.

2. Месца сыходжання нахіленых плоскасцей двухсхільнага даху, вільчык страхі.

3. Разное ўпрыгожанне ў выглядзе конскай галавы на канцы падоўжнага бруса, што ўтварае верхні край страхі.

Разны к. упрыгожвае дах.

4. перан. Любімая тэма размовы, любімы занятак каго-н.

Чытанне вершаў было яго каньком.

Акардэон — мой к.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)