двухпо́лы, -ая, -ае (спец.).

1. Які мае адзнакі мужчынскага і жаночага полу (пра арганізм чалавека, жывёлы).

2. Які мае тычынкі і песцікі ў адной кветцы.

Двухполыя кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мы́шца, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Орган цела чалавека і жывёлы, здольны скарачацца і забяспечваць функцыю руху частак цела.

Сардэчная м.

|| прым. мы́шачны, -ая, -ае.

Мышачныя валокны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пупаві́на, -ы, мн. -ы, -він. ж.

Трубкападобны орган, які злучае зародак чалавека (або жывёлы) з целам маці і служыць каналам для жыўлення зародка.

|| прым. пупаві́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раздаі́ць, -даю́, -до́іш, -до́іць; -до́ены; зак., каго-што.

Дабіцца павелічэння надою (ад малочнай жывёлы).

|| незак. раздо́йваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. раздо́й, -ю, м. і раздо́йванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шыншы́ла, -ы, мн. -ы, -шы́л, ж.

Паўднёваамерыканскі грызун, падобны на вавёрку з каштоўным мяккім, густым і доўгім футрам, а таксама футра гэтай жывёлы.

|| прым. шыншы́лавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

juczny

juczn|y

уючны;

zwierzę ~e — уючныя жывёлы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

raciczny

raciczn|y

капытны;

zwierzęta ~e — парнакапытныя жывёлы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

жывёлагадо́ўля, ‑і, ж.

Галіна сельскай гаспадаркі, якая займаецца развядзеннем сельскагаспадарчай жывёлы. Прадукты жывёлагадоўлі. Інтэнсіўная жывёлагадоўля. □ Жывёлагадоўля ў калгасе «Рассвет» набыла сапраўды гіганцкі размах. Кухараў. // Навука аб развядзенні і ўдасканаленні сельскагаспадарчай жывёлы. Лекцыі па жывёлагадоўлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

краніяло́гія, ‑і, ж.

Аддзел анатоміі, які вывучае будову чэрапа чалавека і жывёлы.

[Ад грэч. kraníon — чэрап і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жывёлабо́ец, ‑бойца, м.

Рабочы, які займаецца забоем жывёлы і першапачатковай апрацоўкай туш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)