адгарэ́ць сов., в разн. знач. отгоре́ть;

сук ~рэ́ў — сук отгоре́л;

ля́мпа ~рэ́ла свой тэ́рмін — ла́мпа отгоре́ла свой срок

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дабы́ць сов. быть до конца́; зако́нчить;

д. да канца́ схо́ду — быть до конца́ собра́ния;

д. тэ́рмін — зако́нчить срок

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́служыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак.

1. Прабыць на службе пэўны тэрмін; праслужыць. Выслужыць у арміі дзесяць год.

2. што. Атрымаць за службу; заслужыць. Выслужыць персанальную пенсію. Выслужыць узнагароду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэпане́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Тое, што і дэпазітар.

2. Асоба, якой належыць грашовая сума, не выплачаная прадпрыемствам або ўстановай па якой‑н. прычыне ва ўстаноўлены тэрмін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пяцідзесяцігадо́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які працягваецца пяцьдзесят гадоў. Пяцідзесяцігадовы тэрмін.

2. Узростам у пяцьдзесят гадоў. Пяцідзесяцігадовы мужчына. Пяцідзесяцігадовы дуб.

3. Які мае адносіны да пяцідзесяцігоддзя (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сяміго́ддзе, ‑я, н.

1. Прамежак часу, тэрмін у сем год. План на сямігоддзе.

2. Гадавіна якой‑н. падзеі, што была сем гадоў назад. Сямігоддзе з дня заснавання інстытута.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шасціго́ддзе, ‑я, н.

1. Прамежак часу, тэрмін у шэсць гадоў. Апошняе шасцігоддзе.

2. Гадавіна якой‑н. падзеі, што была шэсць гадоў назад. Шасцігоддзе пераходу на новыя метады працы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нейтралізацыя,

хімічны тэрмін; працэс абясшкоджвання небяспечных адходаў.

т. 11, с. 275

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

technicality

[,teknɪˈkæləti]

n., pl. -ties

1) тэхні́чны вы́раз, тэ́рмін -у m.

2) фарма́льнасьць f. (дэталёвая)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

апратэстава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

1. Заявіць пратэст супраць чаго‑н.; не згадзіцца з чым‑н. Апратэставаць рашэнне суддзі.

2. Засведчыць афіцыйна факт няплаты ў тэрмін па вэксалю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)