Verbum

нейрахірургі́я, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае захворванні цэнтральнай і перыферычнай нервовай сістэмы і з’яўляецца спалучэннем хірургіі і неўралогіі.

фармакагно́зія, ‑і, ж.

Навука аб рэчывах расліннага і жывёльнага паходжання, якія маюць лекавыя ўласцівасці і ўжываюцца ў медыцыне.

[Ад грэч. pharmakon — лякарства і gnōsis — веды.]

філагені́я, ‑і, ж.

1. Навука, якая вывучае заканамернасці развіцця жывёльнага і расліннага свету.

2. Тое, што і філагенез.

[Ад грэч. phylē — племя і génos — паходжанне, нараджэнне.]

ювенало́гія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае рэзервы чалавечага арганізма і шляхі захавання прымет маладосці на працягу даўгалетняга жыцця.

[Ад лац. juvenis — гоны, малады.]

гідра́ўліка, ‑і, ДМ ‑ліцы, ж.

Навука аб законах раўнавагі і руху вадкасцей і спосабах практычнага прымянення гэтых законаў.

[Ад грэч. hydraulikós — вадзяны.]

археало́гія, ‑і, ж.

Гістарычная навука, якая вывучае быт і культуру старажытных народаў па матэрыяльных помніках, што дайшлі да нас.

[Грэч. archaiologia — апавяданне пра даўніну.]

аквана́ўтыка, ‑і, ДМ ‑тыпы, ж.

Спец. Навука, якая займаецца вывучэннем магчымасцей доўгага знаходжання чалавека ў моры пад вадой.

[Ад лац. aqua — вада і грэч. nautes — які плавае.]

лесаво́дства, ‑а, н.

1. Навука пра жыццё і вырошчванне лесу. Кніга па лесаводству.

2. Вырошчванне лясоў як галіна раслінаводства.

міфало́гія, ‑і, ж.

1. Сукупнасць міфаў якога‑н. народа. Грэчаская міфалогія.

2. Навука, якая вывучае міфы (у 1 знач.).

[Грэч, mythologia, ад mýthos — паданне і lógos — слова, навука.]

петрагра́фія, ‑і, ж.

Навука, раздзел геалогіі, які вывучае мінералагічны і хімічны склад горных народ, іх структуру і заканамернасці ўтварэння.

[Ад грэч. pétros — камень і gráphō — пішу.]