шалудзі́вы, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Які мае струны, каросту, сып на скуры; паршывы (у 1 знач.). Шалудзівае кацяня. □ Дробненька трусіць пара худых, шалудзівых конікаў. Сяргейчык.
2. перан. Нікчэмны, агідны. Няўжо яны [хлопцы] будуць цярпліва Маўчаць, тая, Глядзець, як барон шалудзівы Наш край вынішчае. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Зе́ціць, зітаць ’прасіць’ (арг., Фасмер, Этюды). Рус. арг. зетить ’гаварыць, прасіць’, укр. арг. зітати, зэтать ’прасіць’, польск. арг. zitać ’гаварыць’. З грэч. ζητῶ ’прашу’. Бандалетаў, Этимология, 1980, 71; Фасмер, Этюды. З, 63. Параўн. яшчэ рус. зе́тить ’падглядваць, глядзець’, якое Шанскі (2, З, 89) звязвае з зеница, зиять.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
áffen
1.
vi разм. пагардл. глядзе́ць, пазі- ра́ць
2.
(sich)
разм. пазіра́ць мане́рна [напы́шліва] )
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
glótzen
vi (auf A) глядзе́ць, вылу́пліваць во́чы, утаро́піцца (на каго-н., што-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
hinwégsehen
* vi (über A) глядзе́ць вышэ́й (над галовамі, паўз акуляры і да т.п.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
wypatrywać
незак.
1. выглядаць, выглядваць; разглядаць;
2. высочваць; падпільноўваць; пільнаваць;
wypatrywać oczy — узірацца; уважліва глядзець
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
bystro
1. пранікліва;
patrzeć bystro na kogo — пранікліва глядзець на каго;
2. борзда; хутка, скора
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
зверь прям., перен. звер, род. зве́ра м.;
как зверь як звер;
что за зверь шутл. што за звер;
◊
смотре́ть зверем глядзе́ць зве́рам;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
affront
[əˈfrʌnt]
1.
n.
абра́за f., зьнява́га f., афро́нт -у m.
2.
v.t.
1) публі́чна абража́ць, зьневажа́ць
2) глядзе́ць у тва́р (небясьпе́цы, сьме́рці)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
во́ўк, ваўка́ і во́ўка; мн. ваўкі́, ‑о́ў; м.
Дзікая драпежная жывёліна сямейства сабачых. Колькі ваўка не кармі, ён усё роўна ў лес глядзіць. Прыказка. І ваўкі сыты і авечкі цэлы. Прымаўка.
•••
Біты воўк — пра бывалага, вопытнага чалавека.
Воўк у авечай шкуры — пра знешне лагоднага, рахманага, а на самой справе варожага, каварнага чалавека.
Воўк у лесе (за гарою) здох — пра чый‑н. дзіўны, нечаканы ўчынак.
Воўкам глядзець (пазіраць) гл. глядзець.
Лавіць бягучага воўка след гл. лавіць.
Марскі воўк — пра бывалага, вопытнага марака.
Хоць ваўкоў ганяй гл. ганяць.
Хоць воўк траву еш — пра раўнадушныя, абыякавыя адносіны да чаго‑н.
Хоць воўкам вый гл. выць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)