Verbum

кармі́ць, кармлю́, ко́рміш, ко́рміць; ко́рмлены; незак., каго (што).

1. чым і без дап. Даваць ежу, корм.

К. дзіця.

Пара к. карову.

2. Выкормліваць дзіця сваім малаком.

К. немаўля.

3. перан. Забяспечваць неабходным для пражыцця, утрымліваць.

К. сірот.

◊

Карміць абяцанкамі — абяцаць зрабіць што-н., але не выканаць.

|| зак. накармі́ць, -кармлю́, -ко́рміш, -ко́рміць; -ко́рмлены (да 1 і 2 знач.), пакармі́ць, -кармлю́, -ко́рміш, -ко́рміць; -ко́рмлены (да 1 і 2 знач.), пракармі́ць, -кармлю́, -ко́рміш, -ко́рміць; -ко́рмлены (да 3 знач.); наз. прако́рм, -у, м. (да 3 знач.) і пракармле́нне, -я, н. (да 3 знач.).

|| наз. кармле́нне, -я, н. (да 1 і 2 знач.).

карму́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.

1. Карыта, скрынка і пад., у якія кладуць корм для жывёлы, птушак.

2. перан. Пра месца, дзе можна пажывіцца, набыць што-н. для сябе незаконным спосабам (разм., неадабр.).

|| прым. карму́шачны, -ая, -ае.

карнава́л, -у, мн. -ы, -аў, м.

Гулянне-маскарад з песнямі, танцамі [першапачаткова вясенняе — у Італіі].

Навагодні к.

|| прым. карнава́льны, -ая, -ае.

Карнавальнае шэсце.

карнаву́хі, -ая, -ае.

3 абрэзаным або пакалечаным вухам.

К. кот.

|| наз. карнаву́хасць, -і, ж.

карне́т¹, -а, М -не́це, мн. -ы, -аў, м. (уст.).

У царскай арміі: афіцэрскі чын у кавалерыі, роўны падпаручніку пяхоты, а таксама афіцэр, які меў гэты чын.

карне́т², -а, М -не́це, мн. -ы, -аў, м.

Духавы медны музычны інструмент у выглядзе ражка.

карні́з, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Гарызантальны выступ у верхняй частцы будынка, над вокнамі, дзвярамі.

2. Прыстасаванне над акном звычайна ў выглядзе папярочнага бруса, на якое вешаюць шторы, парцьеры.

|| прым. карні́зны, -ая, -ае.

ка́рнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто карае; удзельнік карнага атрада.

|| прым. ка́рніцкі, -ая, -ае.

карнішо́н, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.

1. -а. Маленькі, зняты хутка пасля цвіцення агурок, прызначаны для марынавання.

2. -у. Гатунак такіх агуркоў.

|| прым. карнішо́нны, -ая, -ае.

ка́рны, -ая, -ае.

Які мае сваёй мэтай караць каго-н.

Карныя меры.

К. атрад.