Verbum

карача́еўцы, -аў, адз. -ча́евец, -ча́еўца, м.

Адзін з народаў, які насяляе Карачаева-Чаркескую Рэспубліку, што ўваходзіць у склад Расійскай Федэрацыі.

|| ж. карача́еўка, -і, ДМ -ча́еўцы, мн. -і, -ча́евак.

|| прым. карача́еўскі, -ая, -ае.

кара́чкі,

У выразах: на карачкі; на карачках (разм.) — поза, у якой чалавек стаіць, апіраючыся адначасова на абедзве рукі і нагі.

Станавіцца на карачкі.

Паўзці на карачках.

карбана́д, -у, М -на́дзе, м.

Свіное філе спецыяльнага прыгатавання.

|| прым. карбана́дны, -ая, -ае.

карбі́д, -у, М -дзе, м. (спец.).

Злучэнне вугляроду з некаторымі металамі і металоідамі.

К. кальцыю.

|| прым. карбі́давы, -ая, -ае.

карбо́лавы, -ая, -ае.

Які змяшчае ў сабе карболавую кіслату.

К. раствор.

○

Карболавая кіслата — ядавітая вадкасць з характэрным пахам, якая скарыстоўваецца як антысептычны і дэзынфекцыйны сродак; раствор фенолу.

карбо́лка, -і, ДМ -лцы, ж. (разм.).

Карболавая кіслата.

|| прым. карбо́лачны, -ая, -ае.

карбу́нкул, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.

1. -а. Гнойнае запаленне скуры і падскурнай клятчаткі.

2. -у. Каштоўны камень чырвонага колеру; чырвоны гранат (уст.).

|| прым. карбункулёзны, -ая, -ае (да 1 знач.).

карбюра́тар, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Прыбор, у якім адбываецца карбюрацыя.

|| прым. карбюра́тарны, -ая, -ае.

карбюра́цыя, -і, ж. (спец.).

Утварэнне гаручай сумесі з вадкага паліва і паветра ў рухавіках унутранага згарання.

|| прым. карбюрацы́йны, -ая, -ае.

карга́, -і, ДМ карзе́, мн. -і, корг і ко́ргаў, ж. (разм., лаянк.).

Пра злую, шкодную старую.

Старая к.