Verbum

дрыво́тня, -і, мн. -і, -яў, ж.

Павець для дроў.

Дровы знаходзіліся ў дрывотні.

дрывяны́ гл. дровы.

дрыг, выкл., у знач. вык. (разм.).

Ужыв. ў значэнні дзеясловаў дрыгаць і дрыгануць.

Жарабя д. нагой.

дрыгавічы́, -о́ў (гіст.).

Племянное ўсходнеславянскае аб’яднанне 6—12 стст., якое займала тэрыторыю ў басейне ракі Прыпяць і цэнтр Беларусі.

дрыгатлі́вы, -ая, -ае.

Які ўздрыгвае, дрыжыць; трапяткі.

Дрыгатлівыя зарніцы.

дры́гаць, -аю, -аеш, -ае; незак., чым (разм.).

Рабіць рэзкія адрывістыя рухі (пераважна нагамі).

|| аднакр. дры́гнуць, -ну, -неш, -не; -ні і дрыгану́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. дры́ганне, -я, н.

дрыгва́, -ы́, ж.

Багністае топкае месца.

Непраходная д.

|| прым. дрыгвяні́сты, -ая, -ае.

Д. бераг возера.

дрыго́тка, -і, ДМ -тцы, ж. (разм.).

Дрыжыкі, хваляванне ад страху і пад.

Д. ахапіла цела.

Нервовая д.

|| прым. дрыго́ткі, -ая, -ае.

Д. голас.

дрыжа́ць і дрыжэ́ць, -жу́, -жы́ш, -жы́ць; -жы́м, -жыце́, -жа́ць; -жы́; незак.

1. Трэсціся, калаціцца.

Шыбы дрыжаць.

Зямля дрыжыць пад нагамі.

2. Быць ахопленым дрыжыкамі.

Д. ад холаду.

Рукі дрыжаць.

3. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Гучаць перарывіста, няроўна.

Голас дрыжыць.

4. Мігацець, трымцець.

Зоркі дрыжаць у небе.

5. перан., за каго-што і над кім-чым. Ахоўваць, баючыся за каго-, што-н., за захаванасць чаго-н.

Д. за сваё дзіця.

Д. над кожнай капейкай.

6. перан., перад кім-чым. Баяцца каго-, чаго-н.

Д. перад начальствам.

|| наз. дрыжа́нне, -я, н.

|| прым. дрыжа́льны, -ая, -ае (да 2 знач.).

Д. параліч.

дрыжа́чы, -ая, -ае.

Які дрыжыць.

Дрыжачыя рукі.

Д. голас.