Біча́й ’дзірка’. Гл. біча́йка 1.

Біча́й ’край’. Гл. біча́йка 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Паўскра́й ’ля, каля’ (ТСБМ). Да паўз і край 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

obrzeże

н.

1. край; шляк, шлячок; беражок; кант;

2. борт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

насялі́ць, -сялю́, -се́ліш, -се́ліць; -се́лены; зак., што і кім-чым.

1. Засяліць людзьмі якую-н. мясцовасць, памяшканне і пад.

Н. бязлюдны край.

2. перан. Заняць, засяліць якую-н. мясцовасць (пра жывёл).

Зубры насялілі Белавежскую пушчу.

|| незак. насяля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; наз. насяле́нне, -я, н. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

то́есны, ‑ая, ‑ае.

Зусім падобны, аднолькавы, такі ж. Тоесныя ўмовы. Тоесныя з’явы. □ Родная зямля, родны край — паняцці ў Багдановіча тоесныя. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Héimatland

n -(e)s ро́дная старо́нка, ро́дны край, радзі́ма, ба́цькаўшчына

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Кра́йка ’пояс’ (Нар. лекс., Мат. Маг., ТС, Юрч.). Гл. край 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Краі́на ’мясцовасць, тэрыторыя’ (ТСБМ, Шат., Яшк., Сл. паўн.-зах.). Гл. край 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ры́мно (з ру́бэм) ’верхні край пасуды’ (Клімчук, ЛА 5). Да ро́ўны (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

цудо́ўны

1. (являющийся чудом) чуде́сный;

~нае выратава́нне — чуде́сное спасе́ние;

2. (прекрасный) чу́дный, чуде́сный; преле́стный; великоле́пный, замеча́тельный;

ц. та́лент — замеча́тельный тала́нт;

~нае дзіця́ — преле́стный ребёнок;

ц. го́лас — чуде́сный го́лос;

3. благода́тный;

ц. край — благода́тный край

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)