Verbum

карака́ціца, -ы, мн. -ы, -ціц, ж.

1. Марскі малюск з групы галаваногіх, які пры небяспецы выпускае фарбавальнае рэчыва.

2. перан. Пра няўклюднага чалавека з кароткімі нагамі (разм.).

кара́кі, -аў, адз. кара́к, -а, м.

Народнасць, якая складае асноўнае карэннае насельніцтва Камчацкага краю.

|| ж. кара́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. кара́кскі, -ая, -ае.

кара́кулі, -ляў, адз. кара́куля, -і, ж.

Неразборлівыя, няўмела ці няўдала напісаныя літары.

У сшытку адны к.

кара́куль, -ю, м.

Каштоўныя шкуркі ягнят каракульскіх авечак.

|| прым. кара́кулевы, -ая, -ае.

Каракулевае футра.

кара́кульскі, -ая, -ае.

У выразе: каракульская авечка — каштоўная парода авечак, шкуркі ягнят якой ідуць на выраб каракулю і каракульчы.

каракульча́, -ы́, ж.

Мех са шкурак неданошаных ягнят каракульскіх авечак.

Паліто з каракульчы.

|| прым. каракульчо́вы, -ая, -ае.

каракуляво́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст па каракуляводстве.

каракуляво́дства, -а, н.

Развядзенне каракульскіх авечак як галіна жывёлагадоўлі.

|| прым. каракуляво́дчы, -ая, -ае.

караку́рт, -а, М -рце, мн. -ы, -аў, м.

Ядавіты павук, распаўсюджаны ў пустынях Сярэдняй Азіі і ў стэпах Крыма.

кара́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Марская жывёліна, якая жыве нерухомымі калоніямі на скалах; род паліпаў.

2. Вапнавае адкладанне некаторых відаў гэтых жывёлін — чырвоны, ружовы або белы камень, які пасля апрацоўкі выкарыстоўваецца як упрыгожанне.

Пацеркі з каралаў.

|| прым. кара́лавы, -ая, -ае.

Каралавыя рыфы.