а́ншліф

(ням. Anschliff = завострыванне)

прэпарат мінералу або горнай пароды з адной адшліфаванай плоскасцю, падрыхтаваны для даследавання пад мікраскопам у адбітым святле.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гальванамагні́тны

(ад гальвана- + магнітны)

звязаны са зменамі электрычных уласцівасцей металаў і паўправаднікоў, у якіх працякае ток, пад уплывам знешняга магнітнага поля.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

га́льштук

(ст.-польск. halsztuk, ад ням. Halstuch)

прадмет убору ў выглядзе палоскі тканіны, якая завязваецца пад каўняром сарочкі вузлом або бантам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

геамеха́ніка

(ад геа- + механіка)

навука аб механічным стане зямной кары і працэсах, якія адбываюцца ў ёй пад уздзеяннем прыродных фізічных фактараў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гідрааўтама́тыка

(ад гідрааўтамат)

комплекс тэхнічных сродкаў для стварэння сістэм аўтаматычнага кіравання аб’ектамі і тэхналагічнымі працэсамі з дапамогай рабочай вадкасці пад ціскам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

манса́рда

[фр. mansarde, ад F. Mansart = прозвішча фр. архітэктара (1598—1666)]

жылое памяшканне на гарышчы, пад крутым са зломам дахам; паддашак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мікрато́м

(ад мікра- + гр. tome = рэзанне)

інструмент для атрымання тонкіх зрэзаў тканак жывёл і раслін для вывучэння іх будовы пад мікраскопам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мюзе́т

(фр. musette)

1) старадаўні французскі народны музычны інструмент тыпу валынкі;

2) вясёлы народны танец, што выконваецца пад акампанемент гэтага інструмента.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пнеўмато́ліз

(ад гр. pneuma, -atos = дыханне + -ліз)

працэс утварэння мінералаў пад уздзеяннем на горныя пароды лятучых рэчываў і газаў, выдзеленых магмай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сцынтыля́цыя

(лац. scintillatio = ззянне)

кароткачасовая ўспышка святла, якая ўзнікае ў некаторых рэчывах, што называюцца сцынтылятарамі, пад уздзеяннем іанізуючых часціц і выпрамяненняў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)