Verbum

вуго́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чарцёжны інструмент у форме трохвугольніка для вычэрчвання вуглоў, правядзення перпендыкулярных ліній.

2. Металічная накладка, якая змацоўвае вуглы чаго-н. (рам і пад.).

жэлаці́н, -у, м. і жэлаці́на, -ы, ж.

Бялковае рэчыва жывёльнага паходжання, раствор якога пры ахаладжэнні пераходзіць у студзяністы стан (выкарыстоўваецца ў кулінарыі, медыцыне і пад.).

|| прым. жэлаці́навы, -ая, -ае.

закаркава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; зак., што.

Заткнуць коркам (бутэльку і пад.).

|| незак. закарко́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. закарко́ўванне, -я, н. і закарко́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

папа́р, -у, мн. -ы, -аў, м.

Поле, пакінутае на адно лета незасеяным з мэтай паляпшэння глебы пад пасеў азімых.

Узараць п.

Пасвіць жывёлу на папары.

|| прым. папа́рны, -ая, -ае.

пасе́лішча, -а, мн. -ы, -ішч і -аў, н.

1. Месца, на якім у старажытнасці было размешчана пасяленне, селішча.

Раскопкі старажытнага паселішча.

2. Месца, заселенае людзьмі — вёска, сяло і пад.

першаадкрыва́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (кніжн.).

Той, хто першым адкрыў што-н. (землі, краіны, мясцовасці і пад.).

Першаадкрывальнікі калійнай солі ў Беларусі.

|| ж. першаадкрыва́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

адта́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -та́не; зак.

1. Пад дзеяннем цяпла вызваліцца ад лёду, снегу.

Зямля адтала.

2. перан. Памякчэць, падабрэць.

Сэрца адтала.

|| незак. адтава́ць, -тае́.

азло́блены, -ая, -ае.

Які стаў злосным у выніку няўдачы, непрыемнасці і пад., зласліва настроены да ўсяго навакольнага; які выяўляе злосць, бязлітаснасць.

А. чалавек.

А. тон.

|| наз. азло́бленасць, -і, ж.

амуле́т, -а, М -ле́це, мн. -ы, -аў, м.

Невялікі прадмет, які носяць на целе як магічны сродак, здольны засцерагчы ад бяды, хваробы і пад.; талісман.

|| прым. амуле́тны, -ая, -ае.

апані́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; незак. (кніжн.).

Выступаць з крытычным разборам чаго-н. на дыспуце, з абвяржэннем чыіх-н. доказаў, палажэнняў у час абароны дысертацыі і пад.

А. дысертанту.